Bir adam vardı; ismi yoktu, zira ismini daima zihninde unuturdu. Unutmak değil aslında, emin olamamaktı sıkıntısı. İsmini, kapıyı kilitleyip kilitlemediğini, ellerinin pak olup olmadığını… Zihninin içinde paslı bir saat vardı; akrep ve yelkovan, tıpkı saniyede takılıp kalmıştı. Ne kadar kurarsa kursun, daima birebir “tik” ve “tak” yankılanıyordu.
O ses, beyninin duvarlarında çoğalıyor, fikirlerini kemiren görünmez farelere dönüşüyordu…
Her sabah aynanın karşısına geçerdi. Aynada kendisi değil, kuş tüylerinden örülmüş bir kafes görürdü. Kafesin kapısı açıktı aslında… ancak kapının açık olduğunu bilmek yetmezdi; elli sefer bakmak, dokunmak, tekrar tekrar kapatmak gerekirdi. Tahminen kırk dokuzuncu dokunuşta kapı kapanmamış olabilirdi… Ellerini yıkardı, su, derisinin üstünden değil, zihninin içinden akıp gitmeye çalışırdı.
Ama kir dediğin mikrop değil, fikrin gölgesiydi; sabun köpüğü onu beyazlatır, fakat asla silip götüremezdi… Bazen içindeki fısıltılar bağırışa dönüşürdü: “Bir daha denetim et, yoksa makus bir şey olacak!” O an, mantık susar, kaygı başa geçerdi. Ve o, her seferinde birebir ritüellerle, kendi zihninde bir mabedin rahibi üzere, görünmez bir Allaha kurbanlar sunardı: sayılar, dokunuşlar, tekrarlar… Ancak bir gün, fark etti ki, bu mabedin Rabbi yoktu. Zincirlerini o örmüş, kapısını kendi kilitlemişti. O an anladı: Birtakım hapishanelerin gardiyanıda, mahkûmu da insanın kendisidir…
Zihnin Sonsuz Döngüsünde: OKB
‘Obsesif-Kompulsif Bozukluk, zihnin kendi içine kapanmış bir labirentidir; çıkış kapısını her bulduğunuzda, görünmez bir el kapıyı yine kapatır. Obsesyonlar, zihne musallat olan ve kovulmak bilmeyen davetsiz konuklardır; mantığın ışığında erimeleri gerekirken, karanlıkta daha da büyürler. Kompulsiyonlar ise bu konukları susturmak için yapılan törensel danslardır; elleri yıkamak, kapıları tekrar tekrar denetim etmek ya da sayıları aşikâr bir sistemde dizmek… Hepsi, zihnin kendi yarattığı fırtınayı dindirme gayretidir… Beyindeki serotonin dengesizliği, bu döngünün biyolojik perdesini ortalar; öğrenilmiş davranış kalıpları ve travmatik izler ise sahneyi hazırlar.
OKB, tıpkı kırık bir plak üzere, birebir melodiyi tekraren çalar, her tekrar, rahatlatmak yerine yeni bir huzursuzluk tohumu eker… Tedavi, beynin bu döngüyü yine yazmayı öğrenmesidir: MetaPsikoterapiyle labirentteki yanlış yolların haritasını değiştirmek, ilaç tedavisiyle biyolojik yeri onarmak… Ve sabırla, adım adım, zihnin zincirlerini gevşetmek. Zira her labirentin bir çıkışı, her döngünün bir kırılma noktası vardır; kâfi ki anahtar, sabır ve bilimle birebir elde tutulsun…
X
YouTube
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
