Her yaz, bir yangın haberi düşüyor ekranlarımıza.Sonra bir başkası.Sonra bir başkası daha.O güzelim çam ormanları, serin gölgeler, kuş yuvaları, kaplumbağa yolları birer birer kül oluyor.Dumanın altında boğulan yalnızca tabiat değil; biziz, geleceğimiz, çocuklarımızın nefesi.Farkına varmayıp da öğrenemediklerimiz.
Avrupa’da Orman Yangını Olmuyor mu?
Türkiye’de orman yakmanın cezası var, evet.
Ama caydırıcılığı var mı, tartışılır.Avrupa’nın kimi ülkelerinde kasıtlı olarak orman yakan biri yıllarca mahpus yatarken, bizde birçok vakit bir “iyi hal indirimi” ile geçiştiriliyor.Oysa orman, bir insanın hayatı kadar değerli.Hatta bazen daha da fazla.Çünkü o orman, birden fazla cana mesken sahipliği yapıyor: Ağaca, böceğe, sincaba, bize.
Ama asıl soru şu:Cezaların yetersizliği mi yakıyor ormanları, yoksa ormanın orman olduğunun fark edilmemesi mi?Yani sorun hukuk mu, yoksa insanın vicdanı mı?
Tohumlar Fidana Ulaşıyor mu?
Okulda “Ormanlar ciğerlerimizdir” dediler.“Tohumlar fidana” müziğini ezberlettiler.Peki sonra?
Kim ormanda ateş yakmamayı, ormana cam şişe bırakmamayı, sigara izmaritini söndürmeyi gerçek bir ders olarak verdi?Kim çocuklara bir ağacın gölgesi kadar bedelli olduğunu hissettirdi?
Bugün etraf eğitimi bir başlık yalnızca, bir ünite.Oysa olması gereken şuydu:Doğa sevgisi, matematik kadar, Türkçe kadar, hayat bilgisi kadar temel olmalıydı.Çünkü bu ülkede, bir çocuğun ağaca tırmanmayı öğrenmesi, test çözmesinden daha acil bir muhtaçlık.
Eğitim Bu İşin Neresinde?
Ormanı yakarken aslında kendi eğitimsizliğimizin izlerini bırakıyoruz küllerin içinde.
Ceza az, evet.Ama vicdan da az.
Ve vicdan, yalnızca hukukla değil, eğitimle filizlenir.
Yanarken öğrendiklerimiz az.Yanarken unuttuklarımız çok.
Ama hâlâ vakit varken, çocuklara bir gün şöyle sormayı deneyelim:“Bir ağacın kıssası nasıl başlar?”
Belki bu kez, sonu yangınla bitmeyen bir masal yazabiliriz.
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen müelliflerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
