Efsane Liderimiz Süleyman Seba’nın ebediyete göç ettiğinin sonraki günü yazdığım yazıyı aşağıda paylaşıyorum. Ortadan yıllar geçse de birebir üzüntüyü derinden hissediyorum. Her geçen gün onun büyüklüğünü ve kıymetini daha düzgün anlıyorum.
Huzur içinde uyu efsane Liderimiz. Senin yolundan ayrılmayacağıma, senin prensiplerin doğrultusunda kulübümüzün yönetilmesi için savaşacağıma kelam veriyorum.
14 Ağustos 2014
Dün acı haberi aldığımda, dilime bestesi Gültekin Çeki’ye, güftesi Hayri Mumcu’ya ilişkin olan “Eski Dostlar” müziği dolandı.
Unutulmuş birer birerEski dostlar, eski dostlarNe bir selâm, ne bir haberEski dostlar, eski dostlar
Hayâl meyâl düşler gibiUçup giden kuşlar gibiYosun tutan taşlar gibiEski dostlar, eski dostlar
Unutulmuş isimlerdeBilinmez ki nasıl, neredeŞimdi yalnız resimlerdeEski dostlar, eski dostlar
Efsane liderin en sevdiği müzikti. “Dost Meclisi” diye tanımladığı yemekli toplantılarda bu müzik kesinlikle söylenirdi. Aslında bu müzik, onun eski dostlarına bir vefa borcuydu. Eski dostluklarının unutulup gitmesine gönlü razı olmazdı. Son derece vefalıydı. Biz Beşiktaşlılara öğrettiği kıymetlerden biri de buydu.
Kendisini 1990 yılında tanıma fırsatı buldum. O yıllarda Beşiktaş’a üye olmak her kula nasip olmazdı; çok büyük bir ayrıcalıktı. Yıllarca bekleyen müracaatlar olduğuna şahidim. Süleyman Ağabey, Beşiktaş’a hizmeti ve yararı dokunmayacak insanların kulübe üye olmasını istemez, son derece titiz davranır ve önemli bir araştırma yapmadan kimseyi kulübe üye yapmazdı.
Yıllardır Beşiktaş’ın maçlarını kaçırmadan izliyordum. Artık otuz yaşıma gelmiştim. Beşiktaş’a üye olmak, o gururu yaşamak ve kulübe hizmet etmek istiyordum. Fakat bana üyelik için yol gösterecek hiçbir tanıdığım da yoktu. Fenerbahçeliliği ile bilinen gazeteci-yazar ağabeyim Erdoğan Arıpınar’la bir sohbetimde bu durumdan yakındım. Erdoğan Ağabey, Süleyman Başkan’a telefon ederek “Sana güzel bir Beşiktaşlı yolluyorum” dedi ve bana randevu aldı.
Kulübe gidip odasına çıktığımda heyecandan dizlerim titriyordu.
O koca yönetim kurulu odasındaki masanın bir ucunda oturmuş, önündeki faturalara bakıyordu. “Buyur, otur” dedi. Masanın kapıya yakın ucuna oturdum. Başını kaldırıp baktı: “Niye o denli uzak oturdunuz? Gelsenize yakına” deyip yanındaki koltuğu işaret etti. Yanına giderken neredeyse heyecandan ölmek üzereydim. Koskoca Süleyman Seba’nın yanındaki koltuğa oturacaktım.
Faturalar bitip sohbet başlayınca rahatladım. Karşımda son derece mütevazı, babacan ve bir o kadar da saygılı bir adam vardı. “Bey’li siz’li” konuşması ile tam bir İstanbul beyefendisiydi. “Yanınızda vesikalık fotoğrafınız var mı?” diye sordu. Ben hazırlıklı gitmiştim. Aldı fotoğrafları, sekreterden müracaat formu istedi. Ben formu doldururken ayakta başucuma dikildi. Yazdıklarımı okuyup düzeltmeler yapıyordu.
İki ay sonra kulüpten arayıp müracaatımın onaylandığını söylediler. Sevinçten meczuba dönmüştüm. Çabucak kulübe, üyelik kartımı almaya koştum. Liderin da odasında olduğunu öğrenince teşekkür etmek için odasına girdim. Beni ayakta karşıladı. Elini öpmek istedim, “O kadar yaşlı mıyım ben?” deyip müsaade etmedi. Tekrar yanına oturttu ve “Üyeliğin güzel olsun” dedi. Beşiktaş’ın yeterli eğitimli, yabancı lisan bilen, yeterli aile terbiyesi almış şahıslara gereksinimi olduğunu anlattı ve “Kulüple alakanı kesme” dedi.
O sohbetten sonra kulübe uğrama fırsatım pek olmadı. Benim için Kâbe kadar kutsal olan bir yere çat kapı gitmek yakışık almazdı. Cebimdeki üyelik kartının verdiği memnunluk bana yetiyordu. Çok yeterli bir Beşiktaşlı olarak tanıdığım bir arkadaşım, bir akşam beni Beşiktaşlıların katılacağı bir yemeğe davet etti. Davetin olduğu restorana gittiğimde masanın baş köşesinde Süleyman Seba oturuyordu. Aldı mı beni bir heyecan! Masaya nasıl ulaştığımı hatırlamıyorum.
Süleyman Ağabey ayağa kalkarak elimi sıktı ve beni tek tek masadakilerle tanıştırdı.
Sohbet elbette Beşiktaş’tı. Yeşilköy’de açılacak dayanılmaz bir tesisten bahsediliyordu. Süleyman Ağabey gururla bu tesisi anlatıyor ve Beşiktaşlıları bir ortaya getirecek bu tesisin değerini vurguluyordu. Birden bana dönerek “Sen tesise üye oldun mu?” diye sordu. Ben “Hayır” deyince hızı ciddileşti ve “Olmadı bu” dedi. Beni mahcup etmemek için de lafı uzatmadı. Sonraki sabah birinci işim kulübe giderek Yeşilköy Tesisleri’ne üye olmak oldu.
İlk kombine biletimi 1993-1994 döneminde aldım. Kulübe kartımı almak için gittiğimde, muhasebe odasında ödeme yaparken gerimden bir ses “Hayri Cem değil mi o?” diye seslendi. Döndüğümde Süleyman Lider kapıdan başını uzatmış bana bakıyordu. Tekrar heyecandan dilim tutuldu. “Kaç tane kart aldın sen?” diye sordu. Bir tane aldığımı söyledim. “Olmaz” dedi. “Eşine de al. Maçlara eşinle gel. Herkes eşiyle, kızıyla gelsin ki tribünlerimiz küfür etmesin.” Derhal bir kart da eşime aldım.
Daha sonraki yıllarda birkaç kere daha sofrasında bulunmak onuruna eriştim. Birkaç sefer bana idare şurasında vazife vereceğini ima etti. O yıllarda idareye girenlerden muhakkak ölçü borç ya da bağış almak adettendi. O ölçüde bir parayı kulübe verecek refah seviyesinde şimdi değildim. Her seferinde “Benim için şimdi erken, başkanım” diye geçiştirdim. Keşke o yıllarda kâfi param olsaydı da Süleyman Ağabey ile tıpkı idare şurasında vazife alsaydım diye daima hayıflandım.
Süleyman Ağabey 2000 yılında aday olmamaya zorlanmış, onun dayanağıyla Hasan Arat aday olmuştu. Serdar Bilgili ve grubu en önemli rakiplerinden biriydi. Hakikaten kongreyi Serdar Bilgili kazandı. Beşiktaş idaresine girmek bana Serdar Bilgili periyodunda nasip oldu. Süleyman Ağabey, periyot teslim merasiminde son derece gergin, bir o kadar da denetimli ve ölçülüydü. Kimseyi kırmadan, sitem etmeden bölüm teslim merasimini tamamladı.
Süleyman Abi’nin meskeni, kulübün çabucak art sokağındadır. Son derece mütevazı dekore edilmiş, küçük bir apartman dairesidir. Duvarları Beşiktaş anısı fotoğraflarla doludur. Etrafta pek çok şampiyonluk kupası vardır. Birinci kere meskenine gittiğimde, kupaları dikkatle incelediğimi görünce “Çalınmasınlar diye meskene topladım. İnşallah bir müzemiz olunca oraya koyarız” demişti. Meskene gelen konuklarına kendisi kahve pişirirdi.
Yönetime girdikten birkaç gün sonra kendisini konutunda ziyaret ettim.
Son derece kibar ve sevecen karşıladı. Kahvemi nasıl içeceğimi sorduğumda, kendisine zahmet vermemek için kahve istemediğimi söyledim. Bana kızarak “Sadece sana değil, kendime de pişireceğim. Sen nasıl içtiğini söyle” dedi. “Siz nasıl içerseniz o denli olsun” dedim. “Olur mu yahu, herkesin ağız tadı farklıdır. Sen nasıl seviyorsun, onu söyle bakalım” dedi.
Kahveler piştikten sonra salonda oturduk, kahvelerimizi içiyoruz; ben ne vakit siteme başlayacak diye bekliyorum. Havadan sudan konuşuyoruz. Kahveler bittikten sonra bana döndü ve “Madem yönetici olacaktın, niçin benim dönemimde olmadın?” diye sitemle karışık sordu. Ne diyeceğimi şaşırdım. “Bana kızgın mısınız?” diye sordum. “Elbette” dedi. “Bana tribünlerde küfür ettirdiniz” dedi.
Her ne kadar ona küfür ettirmediğimize dair lisan döktüysem de ikna olmadı. Benim çok üzüldüğümü görünce “Senin şahsen ettirmediğini ve etmediğini biliyorum” deyip gönlümü almaya çalıştı. Giderken de yanaklarımı öpüp “İnşallah sizler de benim üzere gitmezsiniz” dedi.
O periyot birtakım taraftar grupları, tribünlerde gerçekten başkanı istifaya çağıran tezahüratlar yaptırmışlardı. Hatta küfür bile edilmişti. Lakin o küfürlerin hiçbirinin Serdar Bilgili yahut çalışma arkadaşları tarafından organize edilmediğini, desteklenmediğini adım üzere biliyorum. Bu mevzuda en ufak bir kuşkum olsa asla o idare konseyinde yer almazdım.
Süleyman Ağabey, ölene kadar kimi taraftar kümelerinin, o dönemki başkanlarını affetmedi. Özür dilemek için kendisinden istenilen tüm randevuları geri çevirdi. Keşke küfür edilmeseydi. Keşke edebiyle başkanlığına son verilseydi.
Yarın cenazede bizler hakkımızı helal edeceğiz de sanki o bize hakkını helal etti mi?
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
