Son 5 Yılda Yayınlanmış İzlemeyenlerin Mutlaka İzlemesi Gereken 15 Etkileyici Film

Çok boyutlu bir kainatta geçen, cinsler ortası hudutları aşan çılgın bir serüven. Sıradan bir göçmen olan Evelyn, vergi dairesindeki sıkıcı hayatından cihanları kurtarmaya uzanan bir seyahate sürükleniyor. Kocasının değişik bir versiyonu, ona farklı evrenlerdeki tüm potansiyel benliklerinin var olduğunu söylüyor. Sinemanın çılgın temposunun altında, bir ailenin kırılgan bağlarını, göçmen olmanın yalnızlığını ve “başarılı olmak ne demek?” sorusunu incelikle işliyor. Absürtlükle gözyaşını birleştiren, sıra dışı bir tecrübe.

İcat ettiği bomba kadar, kendi içinde de bir patlama yaşayan bir adamın portresi. II. Dünya Savaşı sırasında atom bombasını geliştiren fizikçi J. Robert Oppenheimer’ın bilimsel muvaffakiyetlerinin ardındaki ağır ruhsal ve ahlaki yükü izliyoruz. Nolan’ın ustalığıyla, bu yalnızca bir biyografi değil; birebir vakitte insanlığın karanlıkla yüzleşmesi. Sinemada vakit çizgisi kırık dökük ilerliyor, lakin Oppenheimer’ın vicdanındaki çatlaklar çok net hissediliyor.

Bir bilim insanı tarafından tekrar hayata döndürülen Bella, çocuk zekasından yetişkin şuuruna gerçek evrildikçe, ataerkil dünyaya karşı bir özgürlük manifestosuna dönüşüyor. Emma Stone’un yiğit ve unutulmaz performansı, bu gotik-fantastik dünyada sizi hem güldürüyor hem ürpertiyor. Cinsellik, ahlak, vücut ve kimlik mevzularında ezber bozan bir anlatım.

Bir adam karısının müellif olması ve evliliklerindeki tansiyonlar nedeniyle kuşkulu halde ölür. Katilin kim olduğu kadar, evliliğin iç yüzü de yargılanır. Bayan karakterin karmaşıklığı ve oğlunun şahit olması sineması daha da ağırlaştırıyor. Her sahnede “doğru”nun ne olduğunu sorgularken buluyorsun kendini. Finaliyle bile tartışma yaratabilecek kadar güçlü.

Kampta insanlık kabahati işlenirken duvarın çabucak öbür yanında çiçekler sulanıyor, çocuklar oynuyor. Sinema, bu çarpıcı tezatı o kadar sessiz lakin etkileyici biçimde veriyor ki izleyeni derinden sarsıyor. Görsel değil işitsel dehşetle çalışıyor: art planda hiç gösterilmeyen, lakin daima duyulan çığlıklar ve tren sesleriyle vicdanınla baş başa kalıyorsun.

‘Artık seninle arkadaş olmak istemiyorum.’

Bu kadar kolay bir cümleyle başlayan dostluk ayrılığı, absürt ve trajik olaylara yol açıyor. 1920’lerde İrlanda kırsalında geçen sinema, bir yandan komik fakat bir yandan da yalnızlık, depresyon ve iletişimsizlik üzerine çok şey söylüyor. McDonagh’ın keskin diyalogları ve simgelerle örülü senaryosu, izleyiciye “kim kimi bırakıyor?” sorusunu sorduruyor.

Görsel olarak büyüleyici, destansı bir bilim kurgu mitolojisi bu seri… Atreides ailesinin çöl gezegeni Arrakis’te iktidar savaşıyla başlayan kıssası, ikinci sinemayla birlikte Paul’un bir kurtarıcı figürüne dönüşmesini anlatıyor. Kum solucanları, kehanetler, baharat madeni… Ancak asıl problem güç, inanç ve sömürgecilik. Villeneuve’ün sinematik cihanı, Herbert’in yazdığı dünyanın görsel karşılığını eksiksiz halde sunuyor.

Babasının tatildeki imgelerini yıllar sonra izleyen bir bayanın, geçmişle yüzleşme seyahati. Kamerayla çekilmiş sıradan anlar, aslında çok büyük hisler taşıyor. Baba karakterin içsel karanlığı çocuğa hissettirmeden var olurken, seyirciye ağır ağır geçiyor. Hayatta kimi şeyleri lakin çok sonra fark ederiz; bu sinema de tam olarak o ‘gecikmiş farkındalık’ hissini yaşatıyor.

Yüzeyde pembe ve parıltılı, derinlerde feminist ve felsefi. Barbie’nin ülkü dünyasından gerçek dünyaya geçişiyle başlayan öykü, kadın-erkek rollerini sorgulayan sürprizli bir toplumsal tenkide dönüşüyor. Margot Robbie ve Ryan Gosling’in gücü, Greta Gerwig’in zeki senaryosuyla birleşince ortaya hem eğlenceli hem düşündürücü bir sinema çıkıyor. Klişelerin altını oyarak ilerliyor.

1970’lerde bir yatılı okulda geçen, yalnızlık ve aidiyet üzerine dokunaklı bir hikaye. Tatilde okulda kalan asi bir öğrenci, katı bir öğretmen ve yas tutan bir aşçı… Bu üç karakterin iç içe geçen yalnızlıkları, vakitle birbirlerine temas ettikçe çözülmeye başlıyor. Paul Giamatti’nin performansı bir klasik üzere; sade fakat çarpıcı bir sinema.

Yaşlı bir adamın zihni yavaş yavaş çözülürken, seyirci de onunla birlikte gerçeklikten kopuyor. Vakit ve yer algısı daima değişiyor; tıpkı hastalığın tesirleri üzere. Anthony Hopkins’in performansı unutulmaz ve final sahnesi seyirciyi adeta yıkıyor.

Hayatını müziğe adamış bir baterist, bir gün işitme duyusunu kaybeder. Birinci başta her şeyin sonu üzere gelir ancak sonra işitmenin yalnızca ses duymak olmadığını keşfeder. Sinema, işitme kaybını yalnızca teknik değil duygusal bir dönüşüm olarak da işler. Riz Ahmed’in sade fakat çarpıcı oyunculuğu, sineması hafızalara kazıyor.

Evsiz değil, yersiz yurtsuz bir bayanın Amerikan hayalinin enkazında hayata tutunma kıssası. Ekonomik kriz sonrası karavanıyla ülkeyi dolaşan Fern, mevsimlik işlerde çalışırken “yol arkadaşlığı” kavramını tekrar tanımlar. Sessizliğiyle konuşan, doğayı ve insanı büyük planlara sığdırmadan anlatan güçlü bir sinema.

Aşkı ve kendini ararken kaybolan bir bayanın hayatına kesitler. Julie’nin 20’li yaşların sonundaki bağlantıları, meslek kararları ve kimlik arayışı bazen eğlenceli, bazen yürek burkan sahnelerle aktarılıyor. Gerçek hayattaki kararsızlıkları ve geç kalmışlık hissini çok içten anlatıyor. Norveç sinemasından çıkan samimi bir çağdaş ömür portresi.

“Başka bir hayatta farklı mı olurduk?” sorusunun en sade ve en yıkıcı hali. Çocukken ayrılan iki dostun yıllar sonra New York’ta tekrar buluşması… Ortalarındaki bağ hâlâ yerli yerinde ancak vakit, kültür ve hayat tercihleri onları öbür yollara savurmuş. Sinema, romantik olmasa bile aşkla örülmüş bir hasret duygusu yayıyor. Sessiz fakat çok güçlü.