Otel Yangınından Oğluyla Camdan Atlayarak Kurtulan Müşteri Berk Ertürk Faciada Yaşadıklarını Anlattı!
21 Ocak günü sabaha karşı Bolu Kartalkaya Kayak Merkezi’nde bulunan Grand Kartal Otel’de çıkan yangın büyük bir faciaya dönüşmüştü. 78 kişinin hayatını kaybettiği faciada yaşananlar, ihmaller zinciri, ‘Sorumlu kim?’ tartışmaları o günden bu yana gündemimizi meşgul ediyor. Hayatta kalanların faciada yaşananları anlatmasıyla da olayın vehameti tekrar tekrar gözler önüne seriliyor.
Yangından eşi ve çocuklarıyla sağ kurtulan isimlerden biri olan Berk Ertürk, oğluyla kaçış öykülerini; eşi ve kızının mucizevi kurtuluşunu anlattığı bir yazı paylaştı. Olayın şokunu hala atlatamamış olan bu ailenin yaşadıkları, yaşanan facianın büyüklüğünü bir kere daha görmemizi sağladı.
Dünya tarihinde görülmüş en büyük otel yangınlarından biri olan Grand Kartal Otel yangını, 78 vatandaşımızı kaybetmemize sebep olan ve hem acısını hem şokunu hala üzerimizden atamadığımız acı bir olay oldu.
Oteldeki ihmaller zinciri ve “Sorumlu kim?” tartışmaları bir yana, kaybettiğimiz canların acısını ve o gün o faciada yaşananların büyüklüğünü düşünmek içimizdeki acının dinmemesine ve öfkemizin büyümesine neden oluyor.
Yangından sağ kurtulan isimlerin o geceye dair anlattıkları ise boğazımızda bir düğüm olurken, gözlerimizden bir kere daha yaşlar süzülmesine yol açıyor.
Yangından oğluyla birlikte camdan atlayarak kurtulan Berk Ertürk, eşi için hastanede kalmaya devam ederken yaşadıklarını yazarak lisana getirmek istemiş.
O gece neler yaşandığını bir sefer daha gözler önüne seren Ertürk, mucizevi kurtuluşlarını lisana getirmiş.
“Yaşadıklarımı yazmak istedim. Olayın üzerinden 11 gün geçmiş ve biz hala eşim için hastanedeyiz. Hala da tam güzelleşmiş değil. Benim için ise daima düşünüp başımda kurmaktansa refakat ettiğim gecelerde yazmak daha güzel geldi.”
‘Medyayı çok takip etmedim, hiç tv seyretmedim lakin sorumluluk konusunda tartışmaların olduğunu biliyorum. Bu tartışmaların ilerisi için olumlu bir sonuca dönüşeceği konusunda bir beklentim de umudum da yok aslında. Maksadım daha çok kendi yaptıklarım yahut yapamadıklarımdan bahsedip birtakım dersleri kendimiz için çıkarmak. Bir şahsa yararı olsa kâfi. Yaşadıklarımızı yazarken hatırladıklarımı ve ailemden ve öbür kurtulanlardan dinlediğim kesimleri birleştirdim.
O gün otele giriş yapmıştık ve otelin 8. katında ve dağa bakan cephesinde kalıyorduk. Bağırışlara uyandığımda yan odalarda bir tartışma oluyor sandım. Yangın diye bağırışları duyduğumuz anda tüm aile bir anda odadan dışarı fırladık ve odadan çıktığımızda koridorda simsiyah ve kesif dumanı gördük. Dumanın bu halini görünce yangından çok geç haberimiz olduğunu anladım.’
“Odamızın kapısı üzerimize kapanmıştı ve kartımızı almayı düşünmediğimiz için tekrar odamıza giremiyorduk. Daima birlikte iki yan odada kalan arkadaşlarımızın kapısını çaldık ve içeri girdik. Aslında o oda da bizimki üzere, otelin yamaca bakan ve itfaiyelerin gelse de müdahale edemeyeceği bir odaydı fakat bunu düşünecek halde değildik, neredeyse hiç bir şeyi düşünerek ve planlı yapmıyorduk aslında.”
‘Hep birlikte şaşkınlığımız devam ediyordu. Telaşla bir kaç çarşaf ve nevresimi birbirine bağladım, bir ucunu da kalorifere bağladım fakat pencereden başımı uzattığımda hem çok yüksekte olduğumuzu hem de alt katlardaki pencerelerden dışarı hakikat alevler yükseldiğini gördüm. Sonradan düşününce çarşafları bağlayıp 8. kattan inmeye çalışmak da yeterli bir plan değildi zira hem o kadar çarşaf, nevresim bulamazdım, hem de diğerlerinin başına geldiği üzere çarşaflar yırtılabilirdi ve çok yüksekten düşebilirdik.
Bu odada kalarak kurtulmak mümkün olmayacaktı. ‘Çok az vaktimiz var yangın çok çabuk yayılacak’ diye bağırdığımı hatırlıyorum.’
“O sırada odadakilerden bir küme koridora çıktık. Çok sistemsiz ve panikle hareket ediyorduk hepimiz. Bir ortada kalamadık. Koridora çıkar çıkmaz otelin ortasında olan asansör ve merdivenlerin olduğu bölgeden bize yanlışsız koşanlarla karşılaştık, hatta o taraftan bize hakikat koşan beşerlerle sözün tam manasıyla baş başa çarpıştık. O taraf yangının ve dumanın geldiği taraftı. O tarafın kapalı olduğunu anlayınca yangın ve duman kaynağını gerimize alıp koridorun öteki ucuna koştuk. Vardığımız nokta, otelin girişine gerçek dışardan baktığınızda, otelin en sol ucundaki, altında sundurma olan dar kenarı idi.”
‘Dumandan boğulmak üzere idik ve nefes alabilme refleksiyle oğlumla birlikte gördüğümüz koridor ucundaki pencereyi kırmaya çalıştık. Pencereyi kırmaya çalıştık zira pencere kitlenmiş ve açma kolu çıkarılmıştı. Maksadımız biraz pak nefes almaktı. Lakin, pencere önünde duran mobilyayı pencereye ne kadar vursak kırılmadı. Cam değil öteki bir malzemeydi. Pencereyle o kadar uğraşmak da fikirsizce bir hareket oldu. En kıymetli olan şeyi, oksijenimizi daha süratli tüketiyor, daha fazla duman soluyorduk. Artık dumandan çok etkilenmiş ve nefes alamaz hale gelmiştik. Gerimizde ve etrafımızda duvar üzere ağır ve kesif zehirli duman, önümüzde kıramadığımız bir pencere ve her nefesimizde göğsümüze bıçak üzere saplanan nefesimiz ile koridorda kısılıp kalmıştık. İnanılmaz bir çaresizlik hissettim. Yapacak bir şey kalmamış üzereydi ve buraya kadarmış diye düşündüğümü çok net hatırlıyorum. Oğlum o pencerenin önünde yere çökmüştü. Aşikâr ki bayılmak üzereydi. O sırada kim akıl etti, kim kapıyı çaldı yahut açtı bilmiyorum koridorun sonundaki otopark tarafına bakan odanın kapısı açıldı ve kendimizi son anlarda içeri attık. Âlâ ki o koridor camını kıramamıştık. Uygun ki o kapı açılmıştı. Daha o koridorda kaç saniye durulabilirdi bilmiyorum.’
👇
👇
👇
Eşi ve kızı ise, sığındıkları bir odada yer alan vatandaşların yardımı sayesinde hayatta kalmışlar.
Bir daha böylesine büyük facialar, acılar yaşamamak dileğiyle…
