0-0 giden maçta tuttuğunuz grup maçın bitmesine saniyeler kala ezeli rakibinize kusursuz bir gol atıyor. Kendini kaybetmiş üzere tribünlere hakikat koşuyor. Eli formasının yakasına gidiyor, çıkaracak üzere oluyor. Vazgeçiyor. Sarı kartı var, çıkarırsa bir kart daha görecek. Bu türlü bir ‘amatörlük’ yapamaz. Yapmıyor. Başarmak için günlerdir, haftalardır, hiç olmazsa 90 dakikadır uğraştığı şeye uğraşan sevdiğiniz futbolcu hislerine sansür uyguluyor.
Bunun sebebi ise 1997 yılında Liverpool’da gerçekleşen bir emekçi grevi… Artık Liverpool limanından, Liverpool sokaklarına akabinde Anfield Stadı’na götürüyoruz sizi.
Tüm olaylar 1995 yılında 5 personelin haksız yere işten atılmasıyla başladı…
Liverpool limanındaki firmalardan Dockers, 5 emekçiyi işten çıkardığında muhtemelen futbol dünyasını etkileyeceğini ya da İngitere’de gündem olacağını bile düşünmüyordu. Sıradan beş çalışanın işten atılmasına karşı gelen evvel 80 akabinde 400’ün üzerinde isim grev yaptı. Thatcher devri sonrası dize getirilmiş emekçi sınıfının birinci isyanı denebilecek bu grev 500 emekçinin işten atılmasıyla sonuçlandı.
Büyük bir hareket dalgası başladı.
İrlanda’dan İskoçya’ya Galler’e tüm adada aksiyonlar ve grevler örgütlendi. Gündemden düşmüyordu personeller. Düşmüyordu fakat kamuoyu yaratabilmek ismine kendilerine ibre bir türlü dönmüyordu. Ünlü birilerine ulaşmak istiyorlardı. Akıllarına Steve McManaman, daha doğrusu Steve McManaman’ın babası geldi.
İşçi çocuğu köklerine ihanet etmiyor.
Steve McManaman’ın babası eski bir liman emekçisi. Oğlu profesyonel futboldan ‘iyi’ para kazanmaya başladıktan sonra çalışmayı bırakıyor. Lakin arkadaşlarıyla bağını koparmış değil. Bir gün arkadaşlarının ziyareti ile başladı her şey. Babasına, ‘Bir tişört yaptırdık, dayanışma için insanların bunu giymesini istiyoruz. Şayet kabul ederse oğlunun bunu giymesi bize güç katacak.’
“Ben bunu giyerim lakin bunu giymesi gereken daha âlâ birini tanıyorum”
McManaman hiç ikiletmiyor hatta bunu maçta giyebileceğini söylüyor. Fakat bir sorun var, Steve McManaman pek skorer bir oyuncu değil. ‘Bunu grup arkadaşım Fowler’a giydireceğim, onun gol atma bahtı daha yüksek. Gol atarsa göstersin kameralara. Ben de giyeceğim fakat onun giymesi daha düzgün olur’ diyor.
20 Mart 1997…
O gün Anfield’da soyunma odasında 16 Liverpool forması askılarında kendilerini giyecek futbolcuları bekliyordu. İki de kırmızı tişört bir bankın üzerinde bekliyordu.
Liverpool, Norveç grubu Brann’ı ağırlıyor ve 45 bin kişi tribünde maçın başlamasını bekliyordu. Avrupa Kupa Galipleri Kupası, benzetmek gerekirse bugünün Avrupa Konfederasyon Kupası maçında 1-1’in rövanşına çıkıyordu iki kadro.
Maç 3-0 bitti. Robbie Fowler tabi ki iki gol attı. McManaman’ın iddia ettiği üzere kendisi gol atamadı.
ITV spikerinin yankılı sesi… “Evet seyirciler, Robbie Fowler da liman personellerini destekliyor.”
Golünü attığında koşarak kameraman ve foto muhabirlerinin olduğu alana koştu. Formasını çıkarmadı bile. Yavaşça çenesine gerçek kaldırdı ve ‘“Liverpool’lu 500 liman çalışanı 1995′den beri işsizler” yazısını gösterdi.
Stadyumda alkış, ekran başında his seli vardı. ITV spikerinin dediği üzere, ‘Evet seyirciler, Robbie Fowler da liman çalışanlarını destekliyor.’
Gol yok fakat takviye var!
Steve McManaman gol atamadı ancak maç bittiğinde içindeki tişörtü de ruhu da unutmadı. Formasını çıkardı, tribünlere gelip grubu selamlayan arkadaşlarının ortasına katıldı. Dockers personelleri için giydiği dayanışma tişörtünü tüm dünyaya gösterdi.
“Futbola siyaset karıştı”
Gazeteler artık Liverpool’un iki yıldızını, bilhassa Fowler’ı emekçilerle bir ortada sayfalarına taşıyordu.
Ama federasyon gecikmedi, çabucak para cezası kesti. Futbola siyaset karışmıştı. Para cezasını soruşturmalar takip etti.
Fowler, netti. Mesleğinin sonraki periyotlarında olacağı üzere. ‘Pişman mısın?’ sorusuna , ‘Hayır, liman emekçileri bir sefer daha giymemi isterse bir daha giyeceğim.’ demişti.
Onlar efsane oldu, FIFA boş durmadı.
İkili Liverpool taraftarı için ‘içlerinden’ gelenler olarak efsane seviyesindeler artık. Hem kendi sokaklarından hem de kendi fabrikalarında çıktı onlar. Grev alanlarında ikilinin posteri asıldı.
FIFA’nın gözü korktu. Bunun sonu gelmeyebilirdi ya da farklı bir politik durumda daha radikal fikirler alanda kendini gösterebilirdi.
Önce dönemsel ya da tertip olarak uygulanan kural 2004 yılına geldiğinde futbolun genel geçer kuralına dönüştü.
Bugün kural o denli bir hal aldı ki bir futbolcu ölen bir yakınını ansa bile sarı kart görüyor. Bilhassa Türkiye’deki insiyatifsiz tavır çok trajik anlara da sahne olabiliyor.
Erkan Güçlü hayatını kaybeden ekip arkadaşı Ediz Bahtiyaroğlu için formasını çıkarmış ve sarı kart görerek disiplin şurasına sevk edilmişti.
