Ekrem İmamoğlu Tutuklanma Sürecini New York Times’a Yazdı: “Ben, Cumhurbaşkanının Ana Rakibiyim, Tutuklandım”

19 Mart sabahının erken saatlerinde, onlarca silahlı polis memuru, bir gözaltı buyruğuyla kapımı çaldı. Görünüm bir teröristin yakalanmasını andırıyordu, Türkiye’nin en büyük kenti İstanbul’un seçilmiş belediye liderinin değil.

Bu atak — partim Cumhuriyet Halk Partisi’nin bir sonraki cumhurbaşkanlığı yarışı için ön seçim yapmasından yalnızca dört gün evvel gerçekleşti — dramatikti, lakin hiç de beklenmedik değildi. Aylar süren yasal tacizlerin akabinde gelmişti; bu tacizler, 31 yıl evvel mezun olduğum üniversite diplomamın apansız iptal edilmesiyle doruk noktasına ulaşmıştı. Yetkililer, bu durumun beni yarıştan diskalifiye edeceğini düşünüyor üzereydi, zira anayasa cumhurbaşkanının yükseköğrenim diplomasına sahip olmasını koşul koşuyor.

Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, beni sandıkta yenemeyeceğini anlayınca öteki yollar denemeye başladı: Ana siyasi rakibini, yani beni, yolsuzluk, rüşvet, cürüm örgütü kurma ve yasaklı Kürdistan Personel Partisi’ne yardım etme suçlamalarıyla gözaltına aldırdı — üstelik bu suçlamalar sağlam delillerden yoksundu. Mali suçlamalar münasebet gösterilerek seçilmiş vazifemden uzaklaştırıldım.

Yıllardır Erdoğan rejimi, demokratik istikrar ve kontrol düzeneklerini aşındırıyor — medyayı susturuyor, seçilmiş belediye liderlerinin yerine kayyum atıyor, yasamayı etkisiz hale getiriyor, yargıyı denetim ediyor ve seçimlerle oynuyor. Son aylarda protestocuların ve gazetecilerin toplu olarak tutuklanması, herkese korkutucu bir bildiri gönderdi: Hiç kimse inançta değil. Oylar geçersiz kılınabilir ve özgürlükler bir anda elinizden alınabilir. Erdoğan idaresinde cumhuriyet, bir dehşet cumhuriyetine dönüştü.

Bu yalnızca demokrasinin yavaş yavaş aşınması değil. Bu, cumhuriyetimizin kurumsal temellerinin şuurlu olarak sökülmesidir. Gözaltına alınmam, Türkiye’nin otoriterliğe kayışında ve keyfi gücün kullanılmasında yeni bir kademeyi işaret etti. Uzun bir demokratik geleneğe sahip bir ülke, artık geri dönüşü olmayan bir noktaya ulaşma riskiyle karşı karşıya.

Baskılar sadece benimle hudutlu kalmadı. Kapalı şahit sözlerinden oluşan bir iddianameye dayanan geniş çaplı bir operasyonla, ortalarında üst seviye belediye yöneticileri ve iş insanlarının da bulunduğu yaklaşık 100 kişi gözaltına alındı. Bu operasyonlardan evvel, iktidar yanlısı medyada dezenformasyon ve prestij suikastı kampanyaları başlatıldı.

Yine de Türkiye halkı bu baskılara boyun eğmedi. Protestolar yasaklanmış ve kentlerin kilit giriş yolları kapatılmış olsa da, İstanbul’dan Erdoğan’ın klasik kalesi olan Rize’ye kadar yüz binlerce vatandaş sokaklara döküldü. Gözaltına alınmamdan sonraki saatler içinde ve takip eden günlerde, her yaştan ve bölümden insan partime katıldı. İstanbul Büyükşehir Belediyesi önünde beşerler, artan baskılara ve gözaltılara karşın nöbet tuttu.

Baskılara rağmen, Cumhuriyet Halk Partisi pazar günü cumhurbaşkanlığı ön seçimini başarıyla gerçekleştirdi. Parti sayımına nazaran, ortalarında 1.7 milyon kayıtlı üyenin de bulunduğu 15 milyon kişi beni partinin cumhurbaşkanı adayı olarak seçti.

2019’da belediye başkanı seçilmemden bu yana, hakkımda neredeyse 100 soruşturma ve bir düzine dava açıldı. Gerçek dışıdan saçma olana kadar her suçlama, beni yıldırmak, beni halkın hizmetinden uzaklaştırmak, vazifemden almak ve Erdoğan’a rakip olmaktan çıkarmak için daha büyük bir eforun kesimiydi.

Erdoğan’ın desteklediği adaylarla daha evvel üç sefer yarıştım — 2019’daki mahallî seçimlerde iki sefer ve geçen yıl bir sefer daha — ve her seferinde kendisi şahsen kampanya yürüttü. Hepsini kazandım. Artık beni seçimle yenemeyen Erdoğan, yargı üzerindeki denetimini kullanarak anketlere nazaran bugün seçim olsa kazanabilecek bir rakibini saf dışı bırakmaya çalışıyor.

Peki neden bu kadar çok insan, 2013 Seyahat Parkı protestolarından bu yana en büyük şovlar için sokaklara döküldü?

Artan adaletsizlik ve sıkıntı bir iktisat karşısında, Türkiye’deki toplumsal öfke artık taşma noktasına ulaştı. Beşerler konuşuyor ve daha kapsayıcı, adil ve umut vadeden bir gelecek vaat eden bir adayın etrafında toplanıyor. Susturulmak istemiyorlar. Halk tıpkı vakitte gözaltına alınmamı, Türkiye’yi otokrasi yolunda daha da ileriye itme uğraşı olarak gördü.

Baskılara karşın, dayanışma işaretleri sürüyor. Türkiye ve dünyadaki toplumsal demokrat önderler ve belediye liderleri — Amsterdam’dan Zagreb’e kadar — cüret ve unsurla tutuklanmamın akabinde takviyelerini gösterdiler. Sivil toplum da yılmadı. Lakin dünyanın merkezi hükümetleri? Sessizlikleri kulakları sağır ediyor. Washington yalnızca “Türkiye’deki son tutuklamalar ve protestolarla ilgili endişelerini” lisana getirdi. Avrupa önderlerinin büyük kısmı ise güçlü bir reaksiyon vermekte yetersiz kaldı.

Türkiye’de ve dünyanın birçok yerinde yaşananlar, demokrasinin, hukuk devletinin ve temel özgürlüklerin sessizlik içinde hayatta kalamayacağını ve diplomatik çıkarlar mazeretiyle kurban edilemeyeceğini açıkça gösteriyor.

Elbette, son gelişmeler — Rusya’nın Ukrayna’daki savaşı, komşumuz Suriye’deki Esad rejiminin devrilmesi ve Gazze’deki yıkım — Türkiye’nin stratejik değerini artırdı. Bilhassa Avrupa güvenliği açısından değerli bir rol oynuyor. Fakat, jeopolitik çıkarlar bizi insan hakları ihlalleri ve kıymetlerin aşınması karşısında kör etmemeli. Aksi takdirde, global kurallara dayalı nizamı kesim modül sökenleri yasallaştırmış oluruz.

Türkiye’de demokrasinin hayatta kalması, sırf Türkiye halkı için değil, dünya genelinde demokrasinin geleceği için de hayati ehemmiyete sahip. Denetimsiz başkanlar çağında, demokrasiye inananlar en az aksileri kadar sesli, kararlı ve ısrarcı olmalı. Demokrasinin mukadderatı, kurumlar çökerken sessiz kalmayan öğrencilerin, işçilerin, yurttaşların, sendikaların ve seçilmiş temsilcilerin cüretine bağlıdır. Adalet ve demokrasi için gayret eden Türkiye halkına ve dünya vatandaşlarına itimadım tam.