Kimi aşkı bırakamaz…
Kimi şekeri, kimi ekmeği.
Kimi anne göğsü üzere içtiği sigarayı,
Kimi acılarını dayanılır kılan o bardağı…
Kimi geçmişte kalan bir bakışı.
Kimi de kendine üç vücut büyük o pantolonu…
Her Şey Aslında Bırakamamakta Başlıyor.
Bizim kültürde yazılmış mukadderat üzere:
“Son lokma bırakılmaz, kısmetini bırakırsın!”
“Kalan yazıktır, ziyan olmasın.”
“Anneciğim yaptı, kırılmasın!”
E kıramadığın ne varsa, sindiremediğin her şey oluyor sana yük.
Her bahar, her yılbaşı bir karar alırız:
“Kesin bu 10 kiloyu vereceğim!”
Ama veremeyiz.
Sahiplendiğimiz acılarımız üzere onu da sahipleniriz
Çünkü evvel içeride birikeni bırakmamız gerekir.
Biz neyi bırakamadıysak, o da bizi bırakmaz.
Hayat daima istikrardır, zıtlıktır, eşitliktir…
Fazla kilo dediğin yalnızca yağ değildir.
Tabakta değil, ruhundaki boşlukların tabiridir.
Tatlıdan sonra gelen suçluluk hissidir.
Bastırılan öfkedir, içe atılan gözyaşıdır.
Belki babanın bir cümlesi…
Belki annenin eksik bir sarılışıdır.
Yani problem metabolizma değil yalnızca.
Mesele, tutunduğun hisler.
Zaten metabolizmayı çalıştıran da onlar.
Bırakamadığın ne varsa, seni de olduğun yerde meblağ.
Birikir…
Göğsünde, karnında, kalçanda…
Ve sonra “ağırlaştım” dersin.
Ağırlaştım demeni istemez sistem fakat.
Şiştim! dersin.
Çirkinleştim! dersin.
İradesizim! dersin.
Diyet yapmam “lazım” dersin,
Spora başlamam “lazım.”
‘Bu pantolon dar geldi!’ dersin.
Ruhunun sıkışmışlığı vücudu nasıl zorluyorsa,
Bedenin de kıyafetlerini o denli zorlar işte.
Ama bunu fark etmezsin!
Oysa hafiflemek, tartıyla değil, yürekle başlar.
Birini affedersin, bir cümleyi tamamlarsın,
Bir duyguyu kabullenirsin…
Ve bir bakmışsın, yıllardır çözülmeyen o kilo da çözülüvermiş.
Hayat iki nefes aslında…
Biri gelirken, biri giderken…
Ve ikisinin ortasındaki lokmalarımız sayılı sıkıntısı, büyüklerimiz.
Yaşamadığın hayat için lokmalarını artırıyor olabilir misin?
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
