Her şeyi yapmamıza karşın hiçbir şey olamamak da bir yazgı midir?
Ben 37 yaşındayım. Lise yıllarımda hayalini kurduğum dünyanın hiçbir yerine varamadım. Zira biz büyürken her şey değişti. Kurallar değişti, sistem değişti, para ünitelerinin ismi değişti, imtihan sistemleri değişti, hak bildiklerimiz değişti, hak ettiklerimizi kimse umursamadı.
Biz Y nesliyiz. Ne ‘eski Türkiye’de rahat ettik ne ‘yeni Türkiye’de yer bulabildik. Ortada sıkışmış, kıstırılmış, çocukken bize anlatılan geleceklerin hiçbirine ulaşamamış bir kuşağız biz.
“Kendin ol, oku, kendini geliştir” dediler. Okuduk. Kendimizi geliştirdik. Yetmedi.
Bizim için hayat, daima bir gün öncesinin enkazıyla başladı
Biz çocukken televizyonlarda “genç yaşta emekli olan amcalar” konuşulurdu. Artık 40 yaşımıza gelirken hâlâ sigorta girişimizi yaptıracak bir iş arıyoruz. Onlar meskenlerini aldı, yazlık yaptırdı, kira gelirine bağlandı. Biz kurumsalda memnun beyaz yakalı taklidi yapıyoruz, dijitalde freelance çalışıp günü kurtarmaya çalışıyoruz.
Üniversite okuduk, diplomamız oldu fakat gerçek manada bir mesleğimiz olmadı. Zira sistem her beş yılda bir bizi öbür bir imtihanla, öbür bir yönetmelikle, öteki bir belirsizlikle tanıştırdı. Öğretmen olmak istedik, mülakata takıldık. Avukat olduk, iş bulamadık. Psikolog olduk, terapiye kendimiz muhtacız. Gözümüzün önünde çalınan gençliğimizin yasını tutmaya bile vakit bulamadık. Zira geçinmek zorundaydık.
“Başarırsanız, sistem size yer açar” demişlerdi. Biz başardık. Sistem bizi dışarıda bıraktı.
Gidenler ve kalanlar
Bazılarımız kaçıp gitti. Yeni bir ülke, yeni bir hayat kurdu. Kimilerimiz burada kaldı, hayal kırıklıklarıyla baş etmeyi öğrendi fakat burada kalmanın tartısını da sırtlandı. Zira bu ülke artık yaşanmaz değil, dayanılmaz bir yer haline geldi. Arkadaşlıklar dağıldı, alakalar zorlaştı, umutlar küçüldü. Hepimizin içi yorgun. Zira biz, var olmaya çalışırken her gün biraz daha silindik. Hepimiz çok güzel İngilizce konuşuyoruz lakin hiçbiri kendi ülkesinde kendini söz edemiyor.
Artık kahvelerimizi yalnız içiyoruz. Kalabalık arkadaş gruplarımız anılarda kaldı. Zira ya depresyondayız ya iki işte birden çalışıyoruz ya da çocuk bakıyoruz lakin kreşe veremiyoruz zira maaşımız yetmiyor.
Biz, kendini daima tekrar kurmak zorunda kalan, hiçbir vakit tam manasıyla ‘yerleşemeyen’ bir nesiliz. Konut alamadık, tahminen emekli olamayacağız, geleceği kestiremiyoruz. Kestirsek bile cüret edemiyoruz. Zira çok sefer denedik, çok sefer yıkıldık.
Bu bir parti problemi değil!
Bu bir neslin sistematik olarak yok sayılmasıdır.Bu bir halkın göz nazaran göre yoksullaştırılmasıdır.Ve bu, hukukun ayaklar altına alınmasıdır.
Ekrem İmamoğlu’yla ilgili yaşanan son gelişmeler bir siyasi partiyi savunma sıkıntısı değildir. Bu, halkın açık iradesinin yok sayılmasıdır. Sandıktan çıkan sonucun hâlâ bazılarına “fazla” gelmesidir. Ve bu, artık yalnızca bir politik tercih sıkıntısı değildir. Bu, geleceğimizi ilgilendiren bir adalet krizidir. Zira adalet bir gün herkese lazım olur.
Biz Y nesliyiz. Ne sahiplendik ne sahiplenildik. Konutumuza huzurla dönmek, işlerimizi gönül rahatlığıyla yapmak, haber izlerken içimiz daralmadan yaşamak istiyoruz.
Z nesline bakarken gülümsüyorum
Tüm bu yorgunluk, hayal kırıklığı ve güvensizlik içinde, umudum Z neslinde.Onlar daha sorgulayıcı, daha yiğit, daha adalet arayışında. Onlar bir kalıba sığmıyor, susmuyor, kabullenmiyor.
Belki de biz sistemin kırılganlığıyla çatladık ancak onlar bu çatlaklardan ışık sızdıracak.Belki biz kuramadık lakin onlar yeni bir sistem inşa edecek. Ve o gün geldiğinde, biz Y jenerasyonu olarak artlarından sessizce fakat gururla “helal olsun çocuklar” diyeceğiz.
Bu yazı yalnızca bir bayanın değil, bir neslin iç sesi.Paylaş, zira yalnız olmadığını bilmesi gereken çok kişi var.
X
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
