Karadeniz’in üstüne sis çökmüştü o sabah…
Gökyüzü griydi, deniz öfkeli. Uzaktan bir vapur düdüğü duyuldu; uzun, içli, yalnız bir düdük… Deniz bir şeyler söyleyecek üzere yaptı ancak söylemedi. Sustu yalnızca. Sonra radyoda bir ses yükseldi. O denli bir ses ki, hepimizin kalbini titretir, unuttuğumuz hisleri tekrar hatırlatırdı:
“Kimseye soramadığım,
Doyunca saramadığım,
Görmeden duramadığım,
Nazlı yarimden ayrıldım…”
Volkan Konak’tı bu;
Sesiyle hepimizi, içimizde sakladığımız lakin anlatamadığımız yerlere götüren adam. Müzikleri bizim öykülerimiz üzereydi; her notasında biraz biz, her dizesinde biraz geçmişimiz vardı. O müzik söylemeye başladığında hepimiz çocukluğumuza dönerdik. Dut ağacının gölgesine, eski konutumuzun önündeki basamaklara, yağmur sonrası çamurlu sokaklara…
Ne vakit Cerrahpaşa’yı söylese, gözlerimizde yaş birikir, sessizce yutkunurduk. Babasını kaybettiği hastanenin önünde yaşadığı acıyı, sesiyle yüreğimize işlerdi. O şarkıyı söylerken güya hepimizin kaybettiği sevdiklerimiz yanımıza gelirdi.
Hayatın tuhaf cilvesidir ki; Volkan Konak, o türküyü söylerken kavuştu babasına.
Belki babası, yıllardır onu o koridorda bekliyordu. O da sahneden adım adım yürüyerek gitti babasına yanlışsız. İzleyenlerin gözyaşları ortasında sessizce vedalaştı bizimle.
Volkan Konak sahneye çıktığında kentler küçülür, kasabalar kardeş olurdu. Herkes bir olur, tek bir yürek üzere birebir türküyü söylerdi onunla. Zira onun türküleri, bizim söyleyemediklerimizi anlatırdı daima:
“Tahir olmak da ayıp değil, Zühre olmak da,
Hatta sevda yüzünden ölmek de ayıp değil;
Bütün iş Tahir ile Zühre olabilmekte,
Yani yürekte, yürekte…”
Bir defasında demişti ki:
“İlmik ilmik, damar damar; Vakfıkebir ekmeği üzere, Tonya tereyağı üzere, Hamsiköy’ün sütlacı üzere, Akçaabat’ın köftesi üzere, Sürmene’nin bıçağı üzere yerliyim.”
İşte tam da bu yüzden çok severdik onu.
Çünkü Volkan Konak bizim üzere hissederdi.
Bizim üzere güler, bizim üzere ağlardı. Onun müziklerinde annelerimizin sessiz duaları, babalarımızın bilinmeyen hüzünleri vardı.
Şimdi o yok.
Ama biliyoruz ki Volkan Konak üzere adamlar hiç ölmez.
Çünkü onlar bizim kalbimizde yaşar.
Şarkıları, hiç unutmadığımız çocukluk anıları üzeredir; yaşadıkça güzelleşir, büyüdükçe mana kazanır.
Belki artık uzak bir yaylada, küçük bir konutun verandasında oturuyordur Volkan Konak.
Babası yanındadır, çocukluk arkadaşlarıyla birlikte müzik söylüyordur tekrar.
Karadeniz’in üstüne çöken sis bir gün dağılır,
Deniz sakinleşir elbet…
Ama onun sesi daima yankılanır kıyılarımızda, dalga dalga…
Onu unutmak mümkün mü?
Nurlar içinde uyu Volkan Konak.
Seni hiç unutmayacağız…
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
