Bizim canımızı acıtan lakin asıl suçluluk duyması gerekenlerin umursamadığı o cümle: “Yer yüzü arsa değildir.”
Muğla’nın Milas ilçesindeki Akbelen Ormanı’nda yaşananları hatırlayın.
Sabahın erken saatlerinde jandarma eşliğinde sökülen zeytin ağaçları… Ağaçları taşımaktan, tekrar dikmekten bahseden açıklamalar… Güya tabiat, üzerinde istediğimiz üzere oynayabileceğimiz dev bir satranç tahtası. Halbuki her zeytin ağacı, o topraklarda yaşayan köylüler için hem geçim hem kültür hem de hayatın kendisiydi.
“Dört yıllık kömür var” denilerek başlatılan maden çalışmaları, kömürün aslında çıkarılamadığı ortaya çıkınca geriye yalnızca yaralanmış bir orman bıraktı. Geri dönüşü olmayan bir tahribat… Hakikaten kamu faydası için mi, yoksa şirketlerin çıkarı için mi tabiat gözden çıkarılıyor? Yanıtı hepimiz biliyoruz, e hepimiz oradaydık.
Halkın gözünün içine baka baka, köylülerin feryatlarını hiçe sayarak ağaçları sökmek… Çocukların geleceğini, tabiatın hakkını şirketlerin çıkarına feda etmek… Beşere ve vicdana karşı işlenmiş bir cürüm.
Bugün sessiz kalan, görmezden gelen, “emir böyle” diyerek imza atan herkes şunu bilmeli ki bunun hesabı kesinlikle sorulacak. Tahminen mahkeme salonlarında, tahminen halkın vicdanında, tahminen de tarihin sayfalarında. Zira hiçbir iktidar, hiçbir koltuk, toprağın adaletinden daha güçlü değildir. Artık önemsemediğiniz, boş verdiğiniz, aman canım ne olacak dediğiniz her vicdansız halinizin bedelini, tekrar sizler ödeyeceksiniz. Tabiat, ödetecek.
Akbelen yalnız değil
Türkiye’nin dört bir yanında ormanlar, kıyılar, meralar birebir yazgısı paylaşıyor. Yanan alanların “imara açılacağı” tezleri dolaşıyor, kimi vakit yalanlansa da halkın itimadı çoktan sarsılmış durumda. Zira yıllardır tekrar eden tablo tıpkı: Yasal boşluklar, denetimsizlik ve şeffaf olmayan karar süreçleri. Beşerler kendi hayat alanları için direniyor lakin karşılarında birçok vakit beton duvar kadar sert bir sessizlik buluyor.
Toprak sadece tapu senedine sıkışmış bir “mülk” değil
Toprak; suyu, ağacı, böceği, kuşu, insanı ile canlı bir bütün. Bir ağacı kesmek yalnızca bir kolu yok etmek değil gölgesini, oksijenini, toprağın serinliğini, kuşların yuvasını da ortadan kaldırmak demek. Lakin biz ne yapıyoruz? Gökyüzünü binaların ortasına sıkıştırıyor, denizleri otellerle boğuyor, çocukların oyun alanlarını betonla kaplıyoruz. Her yeri “arsa” olarak görmeye o kadar alıştık ki tabiatın bize attığı çığlıkları bile duymuyoruz. Sarsıntılar, seller, kuraklık… Hepsi bize birebir şeyi söylüyor: “Beni yere çevirdin, artık nefes alamıyorum.”
Ve bu gezegen bize ilişkin değil, yer yüzü arsa değil
Yalnızca ödünç aldık. Çocuklarımıza bırakacağımız en büyük miras, banka hesapları ya da tapular değil nefes alınabilen bir gökyüzü, suyu akan bir dere, kısımlarında kuşların öttüğü ağaçlar.
Çünkü arsa satılır, devredilir, bölünür. Fakat yer yüzü yaşatılır, korunur, paylaşılır. Şayet bunu hatırlamazsak bir gün sahiden elimizde hiçbir şey kalmayacak.
Biz bu dünyayı rant projelerinin mi, yoksa gelecek nesillerin mı konutu olarak görmek istiyoruz?
Toprak sizden hesap soracak
Bugün görmezden geldiğimiz her ağaç, yarın nefesimizden çalacak. Köklerini kopardığımız her zeytin ağacı, soframızdan bir lokmayı eksiltecek. Gözü kapalı döktüğümüz beton, çocuklarımızın oyun alanını yutacak.
Toprak sessizdir, lakin asla unutmaz. Onu kazıp yağmalayan, suyunu kirleten, ormanını yok eden herkesten er ya da geç hesap sorar. Bazen bir sel felaketiyle, bazen kuraklıkla, bazen de tarım yapılamaz hale gelen koca topraklarla.
X
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen müelliflerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
