Boş vakitlerimizi çoğunlukla sinema izleyerek kıymetlendiriyoruz. Hepimizin tercih ettiği sinema çeşidi farklı olsa da izlediğimiz sinemalarda ekseriyetle ortak bir istikamet bulunuyor. İzlediğimiz sinemaların çeşidi fark etmeksizin büyük bir kısmı keyifli sonla bitiyor. Pekala lakin bunun bir nedeni var mı?
Gelin birlikte düşünüp memnun sonlu öykülerin neden daha çok karşımıza çıktığını değerlendirelim!
Pek çoğumuz hobilerimiz sorulunca ‘film izlemek’ yanıtını veririz.
Bir hobi olarak kıymetlendirilmesi tartışmalı olsa da sinema izlemenin verdiği memnunluğu veremeyen beşerler var 🥲 Bu türlü demek kırıcı gelse de içinde bulunduğumuz dünyadan biraz olsun uzaklaşmak, birçok vakit rahatlamış hissettiriyor.
Kitap okuyarak başka dünyalara hayal ettiğimiz o seyahati bir sinemada bulmak daha kolay gelir.
Birkaç saat içinde finale ulaştığımız ve farklı bir kıssaya dahil olduğumuz sinemalarda bazen öteki bir hayatın içinde kendimizi düşünürüz. Bazense sırf izler, vaktin geçmesi için bir aracı olarak sinemaları kullanırız.
‘Başka bir dünya mümkün’ diye düşünmeye bir yol olan sinemalar, kimi vakit kendimizi içinde bir karakter olarak hayal etmemizi sağlar.
Harry Potter cihanında yaşadığını düşünmeyen kaç kişi kaldık ki şurada?
Bir sineması izlemek için seçerken nelerin değerlendirildiği izleyiciye nazaran değişiyor.
Herkesin izlediği sinemadan beklentileri farklı sonuçta. Kimimiz mutsuz anlarımızdan bir an olsun uzaklaşmak, kimimiz durağan hayatımıza heyecan getirmek, kimimiz ufkumuzu açıp öbür niyetlere kendimizi bırakmak isteriz.
Her ne kadar direkt bir talep olarak görülmese de sinemaların birçoklarının keyifli sonla bittiği bilinen bir gerçek.
İzleyici olarak bir sineması seçerken sonunu bilmesek de izlenen sinemaların sonunda çoklukla keyifli sonlarla karşılaşırız. O an için talep etmesek de sanki bu bizim talebimizin bir karşılığı mı?
Rastgele seçmiş olsak bile sinemalar neden çoğunlukla memnun sonla biter, bir düşünelim…
Öncelikle bölüm açısından değerlendirelim. Mutsuz sonla biten sinemalar çoklukla beğenilmiyor. İzleyiciler bu sinemaları çoğunlukla hayal kırıklığı olarak yorumluyor hatta.
Burada kastedilen şey sinemanın beklenmedik bir sonla bitmesi değil, mutsuz sonla bitmesi.
Çünkü mutsuz sonun bilakis, sonu makus bitse bile izleyicinin beklemediği bir son yazılması sinemaya olan beğeniyi artırıyor. Zira hayat, sürprizlere hamile biliyorsunuz ki. Bu durum da beşere daha ‘gerçek’ hissi veriyor.
İzleyici sineması çoğunlukla başrol oyuncusuyla bir bağ kurarak izler. Bu da sinemanın sonunda izleyicinin ne beklediğini biraz olsun gösterir.
Kendimizi kahramanlardan biri üzere hissettiğimiz bir kıssada sonunun mutsuz olması pek de istediğimiz bir şey değil elbette.
Sonu mutsuz biten sinemalarda izleyicide tekrar izleme isteği pek uyanmıyor.
Bu da sinemanın devamlılığı ya da bir sinema efsanesine dönüşme mümkünlüğünü oldukça düşürüyor. Böylelikle sinemanın üretim grubu, şayet sinemanın efsaneleşmesini istiyorsa çoğunlukla birinci akla gelene başvuruyor.
Gerçek hayatta her vakit memnun sonlara ulaşamıyoruz. Bu da sinema izlerken aradığımız keyifli sonu görme dileğimizi artırıyor.
Biraz da hayatın gerçeklerine bakalım… Hayatımızda işler pek de yolunda gitmiyorsa en azından sinemalarda istediğimiz sona ulaşıp kendimizi rahatlamış ve keyifli hissetmek istiyoruz.
Kısacası rahatlama ve tatmin, sonu memnun biten sinemalarda daha çok karşılaşılan bir sonuç.
Antidepresan niyetine izlenen sinemalarda de keyifli son görme dileği temelde bu isteğimizle alakalı aslında. Siz bu mevzuda ne düşünüyorsunuz?
