Mattia Ahmet Minguzzi’nin Öldürülmesiyle Yüzleştiğimiz Gerçek: ‘Bir Annenin Acısını Anlamaktan Korkmak’
Ünlü İtalyan şef Andrea Minguzzi ile çellist Yasemin Akıncılar’ın 14 yaşındaki oğulları Mattia Ahmet Minguzzi, Kadıköy Salı Pazarı’nda bıçaklı atağa uğramış ve verdiği ömür savaşını kaybetmişti. Arkadaşlarıyla kaykay gereci almak için gittiği pazarda hiçbir neden yokken uğradığı taarruz sonucu hayatını kaybeden Ahmet, daha evvel duyduğumuz yüzlerce misal öyküde olduğu üzere bir sefer daha hepimizi yasa boğmuştu.
Ahmet’ten geriye kalan anıları başta ailesi olmak üzere sevenleri tarafından sık sık paylaşılırken bir anne, bir evlat, bir bayan ve bir kardeş olarak bir sefer daha gerçeklerle yüzleştiğimi fark ettim. Ahmet üzere bir hiç uğruna kaybettiğimiz canlarımızın akabinde, ‘bir anneyi anlamak’ hepimiz için korkutucu değil mi?
İstanbul’da bir İtalyan restoranın şefi olan Andrea Minguzzi ile çellist Yasemin Akıncılar’ın oğlu Mattia Ahmet Minguzzi, Kadıköy Salı Pazarı’nda uğradığı atak sonucu hayatını kaybetmişti.
14 yaşındaki Ahmet, kaykay materyali almak için arkadaşlarıyla alışveriş yapmak için gittiği pazarda bıçaklı hücuma uğradı ve ömür uğraşını kaybetti.
Ne olduğuna dair yaşananları merak edenleriniz için kısaca açıklayalım: Teze nazaran bir kişi Minguzzi’ye omuz atıp, “Çok güzelsin.” diye laf attı. Minguzzi ise “Pardon kardeşim.” yanıtını verdi. “Ben senin nereden kardeşin oluyorum.” diyerek Minguzzi’ye saldırdı.
“Ne oldu?” sorusuna verilen karşılığı daima birlikte okuduk. Yok yere, hiçbir sebep yokken bir çocuk daha hayatını kaybetti.
Geriye başta ailesi olmak üzere sevenlerinin yası ve Ahmet’in fotoğrafları ile görüntüleri kaldı.
Annesinin yaptığı paylaşımlar yürek yakarken ülkede neredeyse her gün olduğu üzere bu günlerde tekrar insanlığımızı sorgular olduk.
Çok sık söyleriz “Acını anlıyorum, paylaşıyorum” diye ve bunu da nitekim insanların acısının en azından bir kısmını içimizde hissederek söyleriz.
Ancak bu türlü bir durumda, çabucak hemen her gün can güvenliğimizi sorgularken bir defa daha kaygıyla paylaşıyoruz bu acıyı.
Ahmetlerin, Narinlerin, Emine Bulutların, Özgecan Aslanların katledildiği dünyada anne olarak, evlat olarak, bayan olarak aslında telaşla paylaşıyoruz bu acıyı.
Evlatlarını kaybeden annelerin acısını anlıyoruz anlamasına ancak bu acıyı anlarken acı ve öfkenin yanında hissettiğimiz şey ‘korku’.
Onlar üzere hissetmenin çok da uzak olmadığı bu dünyada çocuklarımızı, kendimizi, sevdiklerimizi nasıl koruyacağımızı bilememenin korkusu.
Aslında sahiden anlamamayı dilerken yaşadığımız hayatın huzur ve memnunluk dolu olmasını dileyememenin korkusu…
Bir sefer daha başta çocuklar olmak üzere yaşamayı hak eden tüm canlıların inançla hayatlarını sürdürdüğü bir dünya dileyelim bu vesileyle… Öteki canların yanmaması umuduyla…
