Tarihe geçen felaketler yaşanıyor ülkemizde son yıllarda. Moraller bozuk, canlar sıkkın, kızgınlık diz uzunluğu, keder çizgi safhada… Ferdî hayatında normali yaşasan bile olağan kalmanın mümkün olmadığı vakitlerden geçiyoruz. İşin berbatı biz değişmedikçe sonuçlar da değişmeyecek üzere. Esasen görüyoruz.
Her felakette birebir döngüdeyiz bilmem farkında mısınız?
Kaybedilen canlar, daha çok toplumsal medya üzerinden yaşanan hezeyanlar, şöyle olmalı, bu türlü olmalı’lar… Sonra unutulup giden acılar. Acı kendi acınsa unutulmuyor da oburlarının acısı olunca tesir azalıyor kabul etmek lazım. Sonra hemen olağana dönüyoruz. Yeni bir acı yaşanana kadar. Birebir, hayat alışkanlıklarını devam ettirirken tabipten çıkamayan hasta gibi…
Oysa ki hayat uygunlaşması gereken alanlarımıza projektör tutmaya devam ediyor! Temalar değişiyor sonuç değişmiyor!
Bir şeyler değişsin istiyoruz evet! O değişim için ne yapıyoruz?
Ne yangın uzmanıyım ne zelzele. Kişisel sorumluluğumu alma uğraşındayım kendi hayatımda. (Evimde yıllardır zelzele çantası, küçük bir yangın tüpü, acil durumlar için hazır yiyecekler… bildiğim, yapabildiğim yerinden.) Lakin uzmanlığım olmayan alanda ahkam kesmek haddimi aşmak olur.
Yıllardır bireylerin kilo sıkıntısını aşmaları için yaptığım rehberlikten DEĞİŞİM DİRENÇLERİ en çok şahit olduğum. Haddimce bir katkı sağlayayım diye aldım kalemi elime. Umarım yararı dokunur!
Birey değişmeden toplum değişmeyecek aşikâr ki.
Kaybettiğimiz canlar için üzülmeye devam ederken şapkayı da önümüze koyup düşünelim.
DEĞİŞELİM ARTIK! DEĞİŞELİM!
Değişim, hem bireylerin hem de toplumların en büyük kaygılarından biri. Ne kadar ‘değişmemiz gerekiyor’ desek de, aslında çoğumuz eski alışkanlıklarımıza, mevcut konforumuzda kalmaya epeyce bağlıyız. Değişim ise çoğumuzun zihninde bir halde kayıp ve belirsizlikle ilişkilendirilir. Zira değişim, tabiatı gereği bir şeylerin değişmesi manasına gelir ve bazen kaybetmek insanın en büyük korkusu denilebilir.
Hem ferdi değişim hem de toplumsal değişim, aslında birbiriyle çok benzeri süreçlerden geçer bakınca. Her iki süreç de eski alışkanlıklardan, itimat alanlarından çıkmayı gerektirir. Beşerler toplumda “bugüne şükür’ diyerek değişim istemezken, bireyler de kendi konforlarından çıkmaktan çekinir. Zira, ne yazık ki, değişim birçok vakit bir KAYIP üzere algılanır.
Oysa kayıplar, kaybettiklerimizin yerine yeni bir şeyin doğması için gereklidir.
Ve yaşanan her acı değişime işaret eder aslında. Hiçbir his nedensiz değil.
Eğer biz ona karşı direnmeye devam edersek, değişim bir gün bizi kendisiyle sürükleyecek belirli ki. Ya değişim için vereceğimiz kayıpları kabul ederek kazanacağız, ya da direne direne kaybetmeye devam edeceğiz.
En azından gelecek kuşaklar için değişimi kucaklamayı ümit ediyor, bu acının son olmasını diliyorum!
Sağlıcakla kalın.
X
Web
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün müelliflerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
