Bolu Kartalkaya’dan yükselen ateş, benim hoş komşularım Sena ve Bilal Gültekin ile tanışmadığım fakat acı çekebilen öbür insanların ıstırap ateşiydi. Sömestr tatili için birbirinden hoş evlatlarını yanlarına alarak tatile giden yüzlerce insan gibilerdi: Sevinçli, heyecanlı ve çocuklarının yüzünü güldürmeye sevdalı özel ebeveynler… Gece otelde başlayan yangının ayrıntılarını merak edenler basından okuyabilir. Benim derdim habercilik değil. Kalbim mürekkebim oldu, şu an buraya bu kalemle yazıyorum.
Sena ile yıllardır tıpkı apartmanda yaşıyoruz.
Benim meşguliyetimden olacak ki daima birbirimize gülümseyerek geçiştiğimiz, bazen de asansörde kısacık lakin özel sohbetler ettiğimiz anlardan koca bir anı buketi oluşmuş; bunu artık anlıyorum. Sonunda komşumla misafirlik sohbeti yapıp derin bir halde tanıştığımız o güne bakıyorum da altın bir kalp ve çiçeklerden saf bir aileye çok geç kalmışım. İçimden “Ah ya Şeyda, ne vardı erteleyecek” dediğimi anımsıyorum ve birebir vakitte kısa müddette içimizin birbirimize nasıl aktığını hatırlıyorum.
Sena’ya konukken sanırım 8-9 yaşlarında bir tatlı Uygur kızının, konuttaki öbür çocuklar üzere sevinçli ve ilişkin olduğunu fark ettim. Verandada çayımızı içerken bu şeker kız koşarak yanımıza geldi ve dedi ki: “Kuzucuk, çocuklar galiba içeride sıkıldılar, onları buraya getireyim mi?” Sena da “Tamam, geliyorum kuzucuk” dedi. Tekrar yanıma gelince sordum:
“Sena, bu hoş kız kim?”
Aklımda kaldığı kadarıyla anlatacağım. Sena, bu kızın isminin Sümeyye olduğunu söyledi. Doğu Türkistan’dan, Çin zulmünden babasıyla Türkiye’ye geldiklerini anlattı. Bu kişi, Bilal’in yanında (yangında birkaç kişiyi arayıp kurtarılmayı talep eden ve maalesef vefat eden Sena’nın eşi) işe girmiş. Lakin adamcağız kucağında bir bebekle işe gelip gitmeye başlayınca Bilal durumu anlamış. Bir süre sonra Sena, “Annem ve ben bu bebeğe kollayıcı ailelik yapmaya karar verdik.” dedi.
“Ben ona bebekken ‘kuzucuk’ diye hitap ederek sevdim. Konuşmaya başladığı andan beri o da bana ‘kuzucuk’ dedi ve öylece kaldı.” dedi. Gözlerimi o an bu gerçeklikten alamadım. Birinci sefer bir gerçeklik içimi bu türlü ısıtıyordu. Bu nasıl bir mesken sahipliği ki gencecik yaşta annesi olmayan bir bebek gözetici ailelikle ağırlanabiliyor, hem de yıllarca.
Kuzucuk ve üç hoş oğlu Yusuf, Bekir, Muhammed Selim kardeş üzereydiler.
Görsel:NTV
Ben de daima otoparkta karşılaştığımızda onlara şahit epey dünyada uygunluğun devam edeceğine dair umudumu tazeliyordum. Kuzucuk her yere onlarla gidiyordu. Oğlanların “Ablamız” dediği bu Uygur hoşu, o kara yangın gecesine kadar onlarla inançta olacaktı. Bilinmeyen bir uygunluk takvimi işlerken vaktin kahrından inceldiği o geceyi kim iddia edebilirdi ki? Bugün duydum ki Kuzucuk okul kümesine fotoğraflar atmış ve tatile geldiklerini söylemiş. Sena ona inançta olmayı, bir ana kucağını verdi daima. Biz şahidiz. Daima saçlarını taradı ve daima sevdi.
Sena da eşi de kim bilir kaç çıkış yolu aradılar? Çok kişiyi aramışlar, yardım istemişler. Son ana kadar çocuklarıyla birlikte hayatta kalma haklarını kullanmaya çalışmışlar. Yangına dair tedbirlerin asla alınmadığı ve zarurî ekipmanların erişilmez olmasıyla yaşanan çaresizliği günlerdir ne aklıma, ne kalbime, ne zihnime, ne de vücudumda rastgele bir yere koyamıyorum. İhmallerin, usulsüzlüğün açtığı yaraların kapanmaz yaralar olduğunu, kanaya kanaya bir kere daha izledik. Sena ve Bilal’in kuzucukları için yalnızca dua edebildiğimiz anlar, alev almış bir yelkovanla yarıştı. Ve her şey için artık çok geçti. O otelde, katliamdan farkı olmayan bu kıyımın hesabını verecekler. Herkes bunun takipçisi olacak. Gültekin ailesinin bulunduğu yer camın önüymüş. Hepsi belirli ki hava almaya ve tahminen fark edilmeye muhtaçlardı. İnsan fark edilmezse ölen tek canlıdır.
Fark edilmek için insan olduğunuzun görülmesi mühimdir. İnsan olduğunuzu görenlerin beşere insanca muamele edeceğini varsayarız. Fark edilmemek insanı öfkelendirir. Şu an hepimiz bu koca yasla ne yapacağımızı bilemiyoruz ve insan üzere muamele görmeyi, inançta olmayı hak ediyoruz. Kim sebep oldu, kim ihmalciydi, kim kime ne dedi, niçin dedi… Bize ne bundan, bana ne. Bu ülke kendi kuzucuklarını da, konuk kuzucuklarını da koruyacak güçtedir. Ruhsal takviye gereken her durumda elimizden geleni elbette biz de yapacağız. Lakin işleyen bir hukuku görmeye ve biraz olsun hudut sistemimizin soğumaya muhtaçlığı var. Bu da gerekli ve sağlam bir takiple, hak edenlerin cezalandırılmasıyla olur.
Ben bu kadarını biliyorsam, ülkemdeki hissedebilen ve acı çeken bütün beşerler da biliyor eminim.
Boş vermek, unutmak geçmişi yük, şimdiyi yapay, geleceği endişeli yapar. Hepimiz acı karşısında eşitiz. Canımız acırken bu kere kendimizi uyuşturmak yerine gerçeğe bakar olmaya istekli olabilir miyiz? Kendimizi uyuşturduğumuz ve hassaslığı hazlarla takas ettiğimiz günlerden ne kazandık? Elbette vefat var ve dilerim vefat bizi canlıyken bulur.
X
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar külliyen muharrirlerinin özgün fikirleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir. ©Onedio
