Marina Abramoviç’in ‘The Artist is Present’ isimli çalışması, sanatın ve sessizliğin derin manalarını keşfetmek hedefiyle yapılan çarpıcı bir performans sanatıdır. 2010 yılında New York’taki Museum of Çağdaş Arka (MoMA) içinde gerçekleştirilen bu eser, 14 Mart ile 31 Mayıs ortasında, 736 saat mühletince, sanatkarın sessiz bir halde 1545 ziyaretçinin gözlerinin içine bakarak geçirdiği bir tecrübedir. Bu performans, izleyicilere yalnızca göz teması aracılığıyla bir bağ kurma fırsatı sunmuş, sözlerin ötesinde irtibatı ve insan tecrübesini sorgulatmıştır.
Sessizlik ve iletişim
Fotoğraf: Dazed
Sessizlik, çoklukla bir şeyin eksikliği olarak algılansa da, Abramoviç’in performansında sessizlik, derin bir irtibat biçimi haline gelir. Sanatçı, izleyicilerle kurduğu bu sessiz bağ aracılığıyla, sözlerin ötesinde bir anlayış ve paylaşım ortamı yaratmıştır. Göz teması, izleyicilerin duygusal durumlarını söz etmesine ve kendi iç seyahatlerine çıkmalarına imkan tanır. Bu durum, insanların sözlere muhtaçlık duymadan da derin bir bağ kurabileceğini gösterir.
Abramoviç’in çalışmasının maksadı, izleyicilere derin bir içsel tecrübe yaşatmak ve çağdaş ömrün getirdiği yalnızlık hissini sorgulatmaktır. Göz teması, insanların birbirleriyle olan münasebetlerini sorgulamalarına ve kendilik şuurunu artırmalarına imkan tanır. Performans, izleyicilerin ruh hallerini, tasalarını ve dileklerini yüzleşmelerine yardımcı olurken, birebir vakitte toplumsal normları ve irtibat biçimlerini de sorgulatır.
Performans, sanatkarın sadece bir sandalyede oturarak izleyicilerle göz teması kurmasıyla başlar. Her bir izleyici, sırayla sanatkarın karşısındaki sandalyeye oturur ve sessiz bir halde göz teması kurar. Bu tecrübe, izleyicilerin duygusal hallerini ortaya çıkarırken, tıpkı vakitte onları kendileriyle yüzleştirir. Abramoviç’in gözleri, izleyicilere bir çeşit ayna fonksiyonu görerek, kendi içsel dünyalarına dair derin bir anlayış geliştirmelerine yardımcı olur.
Marina Abramoviç’in “The Artist is Present” isimli yapıtı, sessizliğin ve göz temasının derin manalarını araştıran güçlü bir tecrübe sunar.
Bu performans, sanatın yalnızca bir söz biçimi değil, birebir vakitte insanları bir ortaya getiren ve derinlemesine ilişkiler kurmalarını sağlayan bir araç olduğunu gösterir. Sessizlik, bu bağlamda bir bağlantı biçimi haline gelirken, izleyicilere kendilerini keşfetme ve diğerleriyle gerçek bir bağ kurma fırsatı tanır. Bu çalışma, sanatın gücünü ve sessizliğin derinliğini bir ortaya getirerek, insan tecrübesinin karmaşıklığını anlamaya yönelik çarpıcı bir yaklaşım sunmaktadır.
Abramoviç, performansı boyunca yaşadığı tecrübeleri ‘düşüncelerin ve hislerin kesişim noktası’ olarak tanımlar. Göz teması, izleyicilerle kurduğu bağda, sözlerin ötesinde bir irtibat aracı haline gelir. Her bakış, izleyicinin içsel dünyasına dair bir yansıma sunar. Bu göz teması, bir tıp ayna fonksiyonu görerek, izleyicilerin kendi duygusal durumlarına dair derin bir anlayış geliştirmelerine imkan tanır. Sanatçı, bu süreçte sadece izleyicilerin hislerini değil, birebir vakitte kendi içsel seyahatini da tecrübeler. Performansın her anında, yalnızlık, dert, sevgi ve huzur üzere hislerle yüzleşir.
Abramoviç’in performansı, izleyicilere bir cins ayna tutarak, insan tecrübesinin karmaşıklığını ve derinliğini anlamalarına yardımcı olur. Performansın sonunda, sanatçı, insanların ortasındaki bağların ne kadar güçlü olabileceğini ve sessizliğin ne kadar derin bir irtibat biçimi sunduğunu keşfeder. Göz teması aracılığıyla, izleyicilerin içsel kaoslarını anlamalarına ve kabullenmelerine imkan tanır. Bu tecrübe, izleyicilerin kendileriyle yüzleşmelerini sağlarken, tıpkı vakitte toplumsal bağların yine inşa edilmesine yer hazırlar.
Züleyha Ekici
Bu makalede öne sürülen fikir ve yaklaşımlar büsbütün müelliflerinin özgün niyetleridir ve Onedio’nun editöryal siyasetini yansıtmayabilir.
