Ufotable Yine Şaşırtmadı! Demon Slayer: Sonsuzluk Kalesi Film İncelemesi
Demon Slayer kainatı her adımıyla heyecan yaratmayı başardı. Mugen Train sonrası beklentiler uygunca yükselmişti ve Sonsuzluk Kalesi de bu beklentilerin üstüne geldi. Ancak 155 dakika süren bu sinema bir yandan muazzam animasyon ve dövüşlerle büyülerken, öteki yandan ‘yine mi flashback?’ dedirten anlarıyla yorabiliyor. Pekala sinema sahiden beklentileri karşıladı mı, yoksa yalnızca final üçlemesinin uzun bir giriş kısmı mü oldu? Gelin birlikte bakalım.
Dikkat, bu inceleme bol bol spoiler içerir. Şayet şimdi sineması izlemediyseniz, aşağıya kaydırmamanızda yarar var. Güzel okumalar!
Filmin en büyük yıldızı aslında Hashiralar yahut iblisler değil, yerin ta kendisi.
Sonsuzluk Kalesi, mantık hudutlarını zorlayan, merdivenleri ve köprüleriyle izleyiciyi daima aksi köşe yapan bir yapıya sahip. Nakime biwa’sını çaldıkça odalar kayıyor, koridorlar yok oluyor, karakterler bir anda öteki bir yerde beliriyor.
Bir noktadan sonra sizin de başınız dönüyor lakin görsel şölen yaşattığı kaçınılmaz bir gerçek… Tekrar de dövüşlerin dinamizmini artırdığı için şikayet eden çok azdır.
Yarattıkları dünyaya bayıldığımı söylemeden geçemeyeceğim…
Film, üç büyük dövüş üzerine şurası.
İlk sahnede Shinobu’nun Doma ile hesaplaşması var. Olağanda narin görünen Shinobu’nun zehirli akınları, gözüne soktuğu iğne sahneleri falan ‘işte bu kız boşuna Hashira değilmiş’ dedirtti en azından.
İkinci kısımda Zenitsu ve Kaigaku karşı karşıya geliyor. Zenitsu’nun yıllardır süren ağlama krizlerinden sonra sonunda ayağa kalkıp sağlam bir kıssaya kavuşması, anime cihanında mucize üzere bir şey. Yalnız Tamayo’nun oğlan da harbi çıktı, Zenitsu’yu kurtarmasını hiç beklemiyordum. Helal olsun delikanlı…
Son büyük kapışma ise Tanjiro ve Giyu’nun Akaza’ya karşı verdiği çaba. Bilhassa Akaza’nın geçmişine ayrılan kısım o kadar ayrıntılı ki neredeyse iblisin tarafını tutacak hale geliyorsunuz. ‘Kötüler neden berbat?’ sorusunu bu kadar yeterli anlatabilmeleri büyük artı.
Gelelim sinemanın en büyük sorununa… Flashback’ler maalesef ki çok uzundu.
Dövüşün tam ortasında ‘vuruyor mu, kesecek mi?’ derken bir anda karakterin çocukluğuna gidiyoruz. Bir değil, iki değil, saymayı bıraktım. 155 dakikanın uzun hissettirmesinin sebebi muhakkak bu. TV formatında haftalık kısımlar halinde tolere edilebilecek bu anlatım, sinemada resmen katletti.
En kritik anda tempo düşüyor, seyirci kopuyor. Bir noktada kendimi ‘yeter artık, çocukluk travmanı öğrenmek istemiyorum kardeşim, dövüşe bak!’ derken buldum.
Filmin bir öbür sorunu da Muzan’la müsabakayı göremememiz.
Adam hala kalenin derinliklerinde kalp üzere zonkluyor lakin finale saklıyoruz diye bağırıyorlar bildiğin. Yani Sonsuzluk Kalesi aslında dev bir hazırlık kısmı. Beklentileri tam manasıyla karşılamıyor zira asıl büyük savaş sonraki sinemaya bırakılmış. Yeniden de animasyon kalitesi, karakterlerin dramatik anları ve Sonsuzluk Kalesi’nin kaotik hoşluğu, izlemeye katiyetle kıymet.
Ama dürüst olayım, Mugen Train’in o net, tamamlanmış öyküsünü özledim. Bu sinema daha çok hazırlık üzere hissettirdi bana. Doma, Kanao ve Inosuke’nin savaşının bir sonuca varmaması da eksi yazdı.
Yine de her şeye karşın savaşlar muhakkak beni tatmin etti, Ufotable’ın animasyon kalitesi zati tartışmaya kapalı. Sinemaya puanım 9/10!
