İki Tutku Bir Arada: Güney Kore Yapımı 15 Korku Filmini İzlerken Büyük Panik Yaşayacaksınız!

Süper güçleri olan üç iblis avcısı, Seoul kenti demon tapıcılığı yapan hata şebekesi tarafından kaosa sürüklenince vazifeye çağrılıyor; iblisler çıkıyor karanlıkta, gece ibadetleri bâtın koridorlarda yankılanıyor. Aksiyonla kaygı iç içe; şeytanvari varlıklarla çaba eden karakterlerin insan halleri de var, korkmaktan çok savaşmaktan bahsediyor sinema. Efektler, görsellik yüksek; iblis dizaynları ürkütücü. Kaçış yok; iblisler içeri kadar gelmiş durumda.

Aile dramı ve tabiat iç içe geçiyor. Anne ölünce kız kardeşiyle kalan Yun-mi, geçmişin travmalarıyla yüzleşmek zorunda kalıyor; eski dostların, çocukluk anılarının olduğu göl kenarındaki o eski otel ‒ huzur vaadiyle geliyor lakin huzur değil kayıp getiriyor. Kız kardeşin ortadan kaybolması, gizemli sesler, gecenin sessizliği ve gölgelerin kıpırdanışı içindesin. Kaygı sadece “görünmeyen” değil, “unutulan” ve “hatırlanmayan” modüllerle da ilgili.

2,500 yıllık bir iblis ve evvelki devirde mühürlenmiş ruhlar… Adaya yüzlerce yıl öncesinden gelen kötülük, gün yüzüne çıkmaya çalışıyor; biri büyüklüğünden pişmanlık duyan bir keşiş, oburu bu laneti durdurmaya çalışan beşerler. Dinî semboller, eski kehanetler, karanlık köşelerde gözler… Sinema vücuduyla değil ruhuyla korkutuyor bazen. Öylesine bir yoğunluk var ki, vakitle yarışıyorsun; iblisle, geçmişle, inançla.

Hastane ya da sıhhat merkezi üzere bir yerde geçen bu sinema, içinede bulunduğu ortamın güvenliğini yitirmesiyle birlikte ürkütücü bir atmosfere dönüşüyor. Hasta bakımı, enfeksiyon korkusu, tıbbi gizemler… İlaçlar, serumlar, gizlenen teşhisler… Dehşet, fizikî değil zihinsel; paranoyanın, bilinmeyenin ürkütücülüğüyle yükseliyor. İzledikçe “orada bir şey var” hissi sinyaller yollamaya başlıyor.

Ölümle yüzleşme, kabahatin laneti ve ölmüş vücudun dirilmesi üzere karanlık motiflerle bezeli. Bir gazeteci cinayeti araştırırken, katilin aslında dirilmiş bir ceset olduğu ortaya çıkıyor; gerçeklik sonları bulanıklaşıyor. Dehşet burada yalnızca varlıkla değil yoklukla da ilgili; insan vücuduyla, vefatıyla konuşuyor. Karakterler geçmişin gölgeleriyle dans ediyor; her geride bilinmeyen bir sır var.

Kocaev, gizemli kayboluşlar ve konutun içinde saklanan karanlık sırlarla bezeli bir konut. Küçük kız çocuğu birdenbire ortadan kaybolunca, babası paniğe kapılıyor; konutun sıradan olmayan köşeleri, dolap içi karanlığı devreye giriyor. “Ev bark güvenlidir” üzere bildiğin hissiyatla giriyorsun fakat sinema seni oradan alıp diğer yerlerde sallıyor. Kaygı sessiz geliyor, çığlığı duymadan evvel tansiyonu hissediyorsun.

Train to Busan’ın devamı üzere lakin daha karanlık, daha umutsuz. Zombilerle dolmuş Kore Yarımadası’na geri dönülüyor; para, kurtuluş ya da umut ortasında insan bağları çürümüş durumda. Karakterler yalnızca zombilerle değil, öbür beşerlerle da uğraş içinde; inanç az, ihaneti bol. Manzaralar sert, aksiyon yüksek; her sahne muhakkak ki izleyiciye nefes tembelliği vermez. Lakin birinci sinema kadar sıcak hisler yok, daha çok hayatta kalma kâbusu.

Bir gün aniden çıkan zombi salgınıyla Seoul’deki apartmanlarda yaşayan beşerler hayatlarıyla sınanıyor. Oyuncu/gamer karakterimiz Oh Joon-woo, toplumsal izolasyon ve virüs tehdidi ortasında yalnız kalıyor; dışarıyla tek teması pencere ya da balkondan gördükleri. Hayatta kalma gayreti, kamp gereçleri, yiyecek stoklama, çaresizlik hissi… Her şey kıt; kaygı yalnızlıktan geliyor. Her virajda “acaba kim ölecek, kim kalacak” denen tipten.

Tarikatlar, gizemli cinayetler, dinî semboller… Bir rahip araştırma yaparken karanlık bir örgütün şeytani planlarına denk geliyor. Sıradan bir dedektiflik öyküsü değil, her sahnesi uğursuz bir havayla kaplı. Gerçek ile inanç ortasındaki ince çizgide dolaştırıyor seni.

İki bayan, farklı vakitlerde tıpkı meskende yaşıyor ve eski bir telefonla birbirlerine bağlanıyor. Biri geleceği öğreniyor, başkası geçmişi değiştirmeye kalkıyor. Ancak işin rengi süratle bozuluyor, kurban avcıya dönüşüyor. Tansiyonu endişeye karışıyor, “ya ben olsam” dedirten sahnelerle dolu.

Genç bir bayan, yalnız yaşadığı konutunda kapı kilidinde oynanmış olduğunu fark ediyor. Küçük bir ayrıntı üzere başlıyor lakin derin bir takıntının, psikopatın peşinde olduğunu öğreniyoruz. Mesken dediğin inançlı alanın paramparça oluşu, izleyiciyi huzursuz ediyor. Kanlı sahnelerden çok paranoyasıyla korkutan bir sinema.

YouTube için görüntü çekmeye giden bir küme genç, Kore’nin en lanetli akıl hastanesine giriyor. Klasik found footage usulü, lakin Kore işi olduğu için ritmi yüksek, endişeleri çarpıcı. Karanlık koridorlar, kameraya hakikat koşan gölgeler… “Ben oraya girmezdim” diye bağırasın geliyor.

1600’lerde geçen tarihi bir dehşet. Krallığı dehşete düşüren gizemli bir yaratık ortaya çıkıyor. Hem siyasi entrikalar hem de köyleri kana bulayan yaratığın öyküsü iç içe. Tarih, folklor ve dehşet birleşince farklı bir tat çıkmış. Aksiyon bol, yaratığın tasarımı ürkütücü.

Korku sineması çekmek isteyen genç bir direktör, lanetli olduğu söylenen eski bir üretimi araştırmaya başlıyor. Karanlık sinema salonları, kayıp manzaralar, yarım kalmış sinemalar işin içine girince, gerçek ile kurmaca birbirine karışıyor. Hem meta bir dehşet, hem de sanatın karanlık yüzüne dair bir şeyler söylüyor. İzlerken koltuğa yapışabilirsin.