Logosu yok, pırıltısı yok, gösteriş hiç yok… Ancak fiyatı, sıradan bir maaşla çalışan biri için üç aylık kira bedeli. İşte karşınızda “Quiet Luxury” yani sessiz lüks kavramı! Bu akım, zenginliğini bağırmadan, adeta fısıldayarak yaşayan bir bölümün tercih ettiği bir hayat biçimi. “Bakın ne kadar param var” demek yerine, “Zaten biliyorsan biliyorsundur” demek gibi…
Peki bu sessiz zenginlik nasıl ortaya çıktı, kimler bu akımın içinde, iktisatla ne ilgisi var? Gelin birlikte bakalım.
Quiet Luxury nedir, ne değildir?
Quiet Luxury, “zengin lakin sessiz” bir hayat tarzıdır. Lüks var fakat afiş üzere ortada değil. Logolu çantalardan, parlayan takılardan, devasa saatlerden uzak durur. Onun yerine: sade, vakitsiz, kalite kokan parçalar… Genelde minimal çizgiler, doğal tonlar ve çok konfor odaklı tercihlerle öne çıkar. “Bak ben Gucci’yim” demez, ancak bilen bilir ki o gömlek Loro Piana’dır, o pantolon The Row’dur. Yani sessizdir fakat konuşulandır.
Zenginlik artık bağırarak değil, fısıldayarak yaşanıyor.
Eskiden zenginlik gözle görünürdü: devasa otomobiller, marka etiketleri, altın takılar… Artık ise “klas” olmak görünmemekte bilinmeyen. Quiet Luxury, bir nevi zenginliğin evrimi. Zira bu akımı benimseyenler artık gösterişi değil, sadeliği tercih ediyor. Bu bireyler için lüks, diğerine bir şey ispat etmek değil; yalnızca kendileri için var. O yüzden dışarıdan bakıldığında sıradan biri üzere görünür lakin üzerindekilerin toplam bedeli birden fazla insanın yıllık maaşını geçebilir.
Ekonomik krizler bile bu akımı büyüttü.
İlginçtir ki, sessiz lüks akımı tam da ekonomik krizlerin ve eşitsizlik tartışmalarının yükseldiği periyotlarda öne çıkıyor. Zira gösteriş, artık antipatik bir hale geldi. Beşerler lüksü sergilemekten çekinir oldu. Quiet Luxury bunu fırsata çevirdi: “Zenginim lakin göze sokmuyorum.” Bu da hem statü muhafaza aracı, hem de toplumsal reaksiyondan kaçınma prosedürü haline geldi. Yani sessiz zenginlik, günümüzün toplumsal zekâsı üzere.
Lüks tüketimden çok, lüks davranış biçimi.
Quiet Luxury sırf ne giydiğinle, ne taktığınla ilgili değil. Bu bir ömür stili. Örneğin; değerli bir restoranda rezervasyon yapıp bunu paylaşmamak. En düzgün şarapları içip, markasını sormayana söylememek. Yurt dışında butik otelde kalıp story atmamak. Yani lüksü yaşayıp bunu diğerlerine gösterme gereksinimi duymamak. Zira bu akıma nazaran gerçek zenginlik; herkesin gözünü kamaştırmak değil, kimseye bir şey kanıtlama gereksinimi duymamaktır.
“Old Money” estetiğiyle el ele yürüyor.
Quiet Luxury, bilhassa “Old Money” yani eski güçlü ailelerden gelen görgüyle birleşince daha da ikonik hale geliyor. Zira bu şahıslar lüksü esasen doğuştan bildikleri için gösterme muhtaçlığı hissetmiyorlar. 3 jenerasyondur tıpkı marka paltoları giyiyorlar, babadan kalma klasik saatleri takıyorlar. Bir şeyi moda diye değil, alışkanlık diye kullanıyorlar. Ve bu sadelik içinde o denli bir zarafet var ki, herkes fark ediyor ancak kimse tam olarak çözümleyemiyor.
“Sessiz” ancak tesiri yüksek: Bu akım markaları da dönüştürüyor.
Son vakitlerde moda konutları logoları küçültüyor, koleksiyonlarını sadeleştiriyor. Gucci bile artık eskisi kadar bağırmıyor. Loro Piana, Brunello Cucinelli, The Row üzere minimalist lakin ultra lüks markalar yükselişte. Hatta Z nesli bile artık “bağıran marka” yerine “bilen bilir” estetiğini benimsiyor. Zira bu yalnızca tarz değil; bir duruş, bir tabir biçimi. Ve itiraf edelim: sessiz olmak, bazen çok daha gürültülü bir tesir bırakıyor.
