90’ların başında saç spreyinin suyunu çıkaran, müziğiyle tozu dumana katan, attıkları kavgalarla gazetelere materyal olan bir küme düşünün! Skid Row yalnızca müzik yapmadı, tıpkı vakitte her albümüyle rock dünyasının yaramaz çocukları olduklarını kanıtladı! Gelin, Skid Row’un bu isyankar müzik hayatını birlikte inceleyelim. 👇
Bu çocuklar Amerika’nın art sokaklarında değil, tam da müzik sanayisinin ortasında yetişti!
Skid Row, New Jersey’de kuruldu lakin ruhları güya Los Angeles sokaklarında üzereydi. 1986’da bir ortaya gelen küme, hem müziklerinde hem de hayat usullerinde bu ruhu ziyadesiyle yansıtıyordu. Kümenin ismi bile serserilik düzeyini baştan ortaya koyuyordu: Skid Row. Hani Los Angeles’taki şu işsiz güçsüzlerin, ay sonunu getiremeyenlerin, sokakta içip sızanların semti var ya, işte orası bu kümenin ismi oldu!
Sebastian Bach: İlahın ses verdiği ancak sabır vermediği çocuk!
Grubun tüm üyeleri hazırdı ve sonunda o eksik halka geldi, Sebastian Bach! Uzun saç, uzun uzunluk ve hepsinden de fazla güçlü bir ses! Adam müzik söylemiyordu, adeta mikrofonu yumruklayarak içini döküyordu. Birinci bakışta modellik ajansından çıkmış üzere dursa da sahnede içinden çılgın bir güç çıkıyordu. Gücüyle resmen sahneyi yıkıyordu! Lakin iş yalnızca sahneyle bitmiyordu, röportajlarda da sebebi bilinmeyen bir tansiyon içindeydi. Küme üyeleriyle yaşadığı tansiyon, her hareketinden fark ediliyordu.
Gençlik isyanı içeren birinci albüm!
Derken, tam bir hayat dersi olan 18 and Life geldi!
Slave to the Grind: “Biz heavy metaliz!”
Şöhretin art yüzü: İç savaşlar, ego patlamaları ve bardak fırlatmalar…
Her şey hoş gidiyor sandık. Lakin işte şöhret… Sebastian Bach ile kümenin geri kalanı, konser planlamasından röportajlara kadar her bahiste diken üstündeydi. Savlara nazaran Bach sahnede ne çalacağını bile spontane belirliyordu. Daima bir gerginlik vardı. En sonunda ipler koptu. Sebastian Bach 1996’da kapının önüne kondu. Hem de “tam rock star olduk” derken!
Bach sonrası Skid Row: İsmi var kendi yok!
Yeni vokaller geldi, yeni albümler çıkarıldı. Ancak eski Skid Row’un ruhu? O da Sebastian’la birlikte kapının önüne konmuş üzereydi. “Thickskin” (2003) ve “Revolutions per Minute” (2006) üzere albümler çıkardılar fakat bir türlü eski parlaklık yakalanamadı. Fanlar konserlerde hala eski müzikleri bekliyordu. Skid Row vardı fakat artık arka sokaklarda yankılanan sesi duyulmuyordu.
Sebastian Bach solo kariyerinde!
Bu süreçte Bach boş durmadı, solo mesleğe geçti. Sahneye çıktığında hala ‘I Remember You’ diye çığlık atanlara “Bu şarkıyı yazan benim!” diye bağırıyordu! Ortada reality show’lara çıktı, oyunculuk denedi, ancak hiçbir şey sahnedeki Bach üzere yankı yapmadı. Hala rock yıldızı üzere davranıyor, hala tweet’lerinde “beni kovmasaydınız artık ne olurdu?” tadında imalı laflar ediyor…
Skid Row bir periyottu, bir öfkeydi, bir gençlik haykırışıydı!
Skid Row, 90’ların başında patlayan ve her gencin içinde isyan başlatan bir gruptu. Onlar sahnede yalnızca müzik yapmadılar, o hayatı resmen yaşadılar. Kendi içlerindeki kavgalarla, patlayan egolarıyla ve yıkılan hayalleriyle tam manasıyla rock müziğin kaotik tarafını temsil ettiler. Bugün hala bir Skid Row müziği çaldığında başımızı sallar, içimizden “Ah o günler..” diye geçiririz. Vaktinde neler yaşanmış olursa olsun, artlarında efsane modüller bırakan bir küme olarak gelip geçtiler…
